اخبار روز فناوری و شبکه

Error Detection چیست؟

هنگامی که داده ها از یک دستگاه به دستگاه دیگر منتقل می شود، سیستم تضمین نمی کند که داده های دریافت شده توسط دستگاه، با داده های ارسال شده توسط دستگاه دیگر یکسان باشد یا خیر. خطا یا ارور، وضعیتی است که پیام دریافت شده در سمت گیرنده با پیام ارسال شده یکسان نیست.

آشنایی با انواع خطا:

خطاها را می توان به دو دسته طبقه بندی کرد:

ـ Single-Bit Error

ـ Burst Error

Single-Bit Error یا خطای تک بیتی چیست؟

تنها یک بیت از یک واحد داده معین از 1 به 0 یا از 0 به 1 تغییر می کند.

در شکل بالا پیام ارسال شده به صورت تک بیتی خراب شده است یعنی 0 بیت به 1 تبدیل شده است. در انتقال داده سریال به احتمال زیاد ظاهر نمی شود. به عنوان مثال، Sender داده ها را با سرعت 10 مگابیت در ثانیه ارسال می کند، به این معنی که بیت فقط 1ثانیه دوام می آورد و برای اینکه خطای تک بیتی رخ دهد، نویز باید بیش از 1ثانیه باشد. Single-Bit Error عمدتاً در انتقال داده موازی رخ می دهد. به عنوان مثال، اگر از هشت سیم برای ارسال هشت بیت از یک بایت استفاده شود، اگر یکی از سیم ها نویز داشته باشد، یک بیت در هر بایت خراب می شود.

Burst Error یا خطای انفجار چیست؟

دو یا چند بیت از 0 به 1 تغییر می کنند یا از 1 به 0 به عنوان Burst Error شناخته می شود. این خطا از اولین بیت خراب تا آخرین بیت خراب تعیین می شود.

مدت زمان نویز در Burst Error بیشتر از مدت زمان نویز در Single-Bit است.خطاهای Burst به احتمال زیاد در انتقال داده سریال رخ می دهد. تعداد بیت های تحت تأثیر به مدت زمان نویز و سرعت داده بستگی دارد.

تکنیک های تشخیص خطا:

محبوب ترین تکنیک های تشخیص خطا عبارتند از:

1. Single parity check
2. Two-dimensional parity check
3. Checksum
4. Cyclic redundancy check

بررسی Single parity check:

• مکانیزمی ساده و ارزان برای تشخیص خطاها است.
• در این تکنیک، یک بیت اضافی به عنوان parity بیت نیز شناخته می شود که در انتهای واحد داده اضافه می شود تا تعداد 1 ها زوج شود. بنابراین، تعداد کل بیت های ارسالی 9 بیت خواهد بود.
• اگر تعداد بیت های 1 فرد باشد، parity بیت 1 اضافه می شود و اگر تعداد بیت های 1 زوج باشد، parity بیت 0 در انتهای واحد داده اضافه می شود.
• در سمت Receiver، parity بیت از بیت های داده دریافتی محاسبه شده و با parity بیت دریافتی مقایسه می شود.
• این تکنیک تعداد کل 1 های زوج را تولید می کند، بنابراین به عنوان even-parity checking نیز شناخته می شود.

معایب Single parity check:

• فقط می تواند خطاهای تک بیتی را شناسایی کند که بسیار نادر هستند.
• اگر دو بیت با هم عوض شوند، نمی تواند خطاها را تشخیص دهد.

بررسی Two-dimensional parity check:

عملکرد را می توان با استفاده از Two-dimensional parity check که داده ها را در قالب یک جدول سازماندهی می کند، بهبود بخشید. بیت های parity check برای هر ردیف محاسبه می شود که معادل Single parity check است. در اینجا، یک بلوک از بیت ها به ردیف ها تقسیم می شود و ردیف بیت های اضافی به کل بلوک اضافه می شود. در سمت Receiver ،parity بیت ها با بیت های محاسبه شده از داده های دریافتی مقایسه می شوند.

معایب Two-dimensional parity check:

• اگر دو بیت در یک واحد داده خراب شده و دو بیت دقیقاً در موقعیت مشابه در واحد داده دیگر نیز خراب شده باشند، 2D parity check قادر به تشخیص خطا نخواهد بود.
• در برخی موارد نمی توان از این تکنیک برای شناسایی خطاهای 4 بیتی یا بیشتر استفاده کرد.

بررسی Checksum:

Checksum یک تکنیک تشخیص خطا بر اساس مفهوم افزونگی است.

به دو بخش تقسیم می شود:

ـ Checksum Generator:

یک Checksum در سمت ارسال (Sender) ایجاد می شود Generator Checksum داده ها را به بخش های مساوی از هر کدام از n بیت تقسیم می کند و همه این بخش ها با استفاده از محاسبات متمم با هم جمع می شوند. مجموع تکمیل شده و به داده های اصلی که به عنوان فیلد Checksum شناخته می شود، اضافه می شود. داده های توسعه یافته در سراسر شبکه منتقل می شود.

فرض کنید L مجموع کل بخش‌های داده‌ها باشد، آنگاه جمع کنترلی L خواهد بود

1. Receiver مراحل داده شده را دنبال می کند:
2. واحد بلوک به k بخش و هر یک از n بیت تقسیم می شود.
3. تمام بخش‌های k با استفاده از متمم برای بدست آوردن مجموع با هم جمع می‌شوند.
4. مجموع تکمیل می شود و به فیلد checksum تبدیل می شود.
5. داده های اصلی و فیلد checksum در سراسر شبکه ارسال می شود.

ـ Checksum Checker:

یک Checksum در سمت دریافت کننده تأیید می شود. گیرنده، داده های دریافتی را به بخش های مساوی از n بیت تقسیم می کند و همه این بخش ها با هم جمع می شوند و سپس این مجموع تکمیل می شود. اگر متمم جمع صفر باشد، داده ها پذیرفته می شوند در غیر این صورت داده ها رد می شوند.

1. گیرنده (Receiver) مراحل داده شده را دنبال می کند:
2. واحد بلوک به k بخش و هر یک از n بیت تقسیم می شود.
3. تمام بخش‌های k با استفاده از الگوریتم متمم برای بدست آوردن مجموع با هم جمع می‌شوند.
4. جمع تکمیل می شود.
5. اگر حاصل جمع صفر باشد، داده ها پذیرفته می شوند در غیر این صورت داده ها دور ریخته می شوند.

بررسی Cyclic redundancy check (CRC):

CRC یک تکنیک خطای افزونگی است که برای تعیین خطا استفاده می شود.

مراحل زیر در CRC برای تشخیص خطا استفاده می شود:

• در تکنیک CRC، رشته‌ای از0ها بهn واحد داده اضافه می‌شود و این n عدد کمتر از تعداد بیت‌های یک عدد از پیش تعیین‌شده است که به عنوان تقسیم شناخته می‌شود که n+1 بیت است.
• ثانیاً، داده‌های جدید توسعه ‌یافته توسط یک مقسوم ‌کننده با استفاده از فرآیندی به نام تقسیم باینری تقسیم می‌شوند. باقیمانده تولید شده از این تقسیم به عنوان باقیمانده CRC شناخته می شود.
• ثالثاً، باقیمانده CRC جایگزین 0های اضافه شده در انتهای داده های اصلی می شود. این واحد تازه تولید شده به Receiver ارسال می شود.
• گیرنده داده ها را به دنبال باقیمانده CRC دریافت می کند. گیرنده کل این واحد را به عنوان یک واحد در نظر می گیرد و با همان مقسوم کننده ای تقسیم می شود که برای یافتن باقیمانده CRC استفاده شد.

اگر حاصل این تقسیم صفر باشد به این معنی است که خطا ندارد و داده پذیرفته می شود.

اگر حاصل این تقسیم صفر نباشد به این معنی است که داده ها دارای خطا است. بنابراین، داده ها دور ریخته می شوند.

بیایید این مفهوم را از طریق یک مثال درک کنیم:

فرض کنید داده اصلی 11100 و مقسوم علیه 1001 باشد.

CRC Generator:

• یک Generator CRC از یک تقسیم modulo-2 استفاده می کند. اولاً، سه صفر در انتهای داده ها اضافه می شود زیرا طول مقسوم علیه 4 است و می دانیم که طول رشته 0هایی که باید اضافه شود همیشه کمتر از طول مقسوم علیه است.
• اکنون رشته به 11100000 تبدیل می شود و رشته حاصل، بر مقسوم علیه 1001 تقسیم می شود.
• باقیمانده تولید شده از تقسیم باینری، به عنوان باقیمانده CRC شناخته می شود. مقدار تولید شده باقیمانده CRC 111 است.
• باقیمانده CRC جایگزین رشته 0 های اضافه شده در انتهای واحد داده می شود و رشته نهایی 11100111 خواهد بود که در سراسر شبکه ارسال می شود.

CRC Checker:

• عملکرد CRC Checker مشابه Generator CRC است.
• هنگامی که رشته 11100111 در سمت Receiver، دریافت می شود، چک کننده CRC تقسیم modulo-2 را انجام می دهد.
• یک رشته با همان مقسوم‌ کننده تقسیم می‌شود، یعنی 1001.
• در این حالت، CRC Checker باقیمانده صفر را تولید می کند. بنابراین داده ها پذیرفته می شوند.

چیدمان رم در سرور اچ پی پی یکی از مهمترین قسمت های کانفیگ سرور است که باید با توجه به مدل سرور و معماری آن صورت گیرد. در این مقاله قصد داریم نحوه پر کردن حافظه های HPE DDR4 SmartMemory DIMM و HPE Persistent Memory را درسرورهای HPE ProLiant Gen10 و Gen 9و Gen 8 را شرح دهیم.

قوانین مهم چیدمان رم در سرور اچ پی:

قصد از نصب رم در سرور به نکات زیر توجه کنید:

• DIMM ها را فقط در صورتی نصب کنید که سی پی یو سرور مربوطه نصب شده باشد.
• اگر فقط یک cpu در یک سیستم دو پردازنده نصب شده باشد، تنها نیمی از اسلات های رم (DIMM) در دسترس هستند.
• برای به حداکثر رساندن عملکرد، توصیه می شود که ظرفیت کل حافظه (memory) را بین تمام پردازنده های نصب شده متعادل کنید.
• هنگامی که دو پردازنده نصب می شوند، رم سرورها را به طور مساوی در بین دو پردازنده تقسیم کنید.
• اسلات سفید DIMM نشان دهنده اولین شکافی است که در یک کانال پر می شود.
• از ایجاد یک پیکربندی نامتعادل برا ی هر CPU خودداری کنید.
• استفاده از انواع رم های UDIMM، RDIMM و LRDIMM در کنار هم در یک سرور پشتیبانی نمی شود.
• حداکثر سرعت حافظه تابعی از نوع رم استفاده شده، پیکربندی رم ها و مدل پردازنده است. رم با سرعت های مختلف ممکن است به هرترتیبی مخلوط شوند.با این حال، سرور کمترین سرعت رایج را دربین تمام رم ها درتمام CPU ها انتخاب می کند.
• حداکثر ظرفیت حافظه تابعی از تعداد اسلات‌های DIMM روی پلتفرم، اینکه بزرگترین ظرفیت رم واجد شرایط روی پلتفرم استفاده شده باشد، تعداد و مدل پردازنده‌های نصب‌شده واجد شرایط روی پل‌فرم است.

چیدمان رم در سرور اچ پی G10:

حافظه سرور HP برای سرورهای Gen10 نسبت به DIMMهای مورد استفاده در نسل های قبلی سرورهای اچ پی از سرعت داده سریعتر، تأخیر کمتر و بازده انرژی بیشتر پشتیبانی می کند. همچنین در هنگام استفاده از سرورهای HPE رم های HPE SmartMemory عملکرد برتری نسبت به حافظه های متفرقه ارائه می دهد.

سرور های HP مبتنی برپردازنده های Intel Xeon Scalable از DIMM بدون بافر (UDIMM) پشتیبانی نمی کنند. در سرور های G10 به ازای هر پردازنده 6 کانال وجود دارد. اولین شیار های DIMM برای هر کانال دارای کانکتور های سفید و شیار های DIMM دوم، در صورت وجود، دارای کانکتور های مشکی هستند.

شکل زیر پیکربندی اسلات DIMM را برای سرور HPE ProLiant DL380 Gen10 نشان می دهد که دارای دو سوکت پردازنده و 24 اسلات DIMM است. در این شکل تعداد کانال های موجود برای پردازنده مشخص شده است.

همانطور که در جدول زیر نشان داده شده است، حافظه باید بر اساس تعداد کل DIMM های نصب شده در هر CPU نصب شود. مثلا:

اگر یک رم موجود باشد باید در اسلات 8 نصب شود. اگر در هر CPU دو رم نصب می شود، باید در اسلات دیم 8 و 10نصب شوند. اگرشش DIMM حافظه در هر CPU نصب می شود، باید در اسلات های ،10، 8، 5، 3، 1 و 12 نصب شوند. در اینجا ستاره های موجود در کنار بعضی از اعداد به معنی پیکربندی های نامتعادل است که ممکن است عملکرد مطلوبی را ارائه ندهند. این به این دلیل است که عملکرد حافظه ممکن است در مقایسه با تنظیمات متعادل، ناسازگار و کاهش یابد.

اگرچه پیکربندی هشت DIMM متعادل است، اما 33 درصد پهنای باند کمتری نسبت به پیکربندی شش DIMM فراهم می کند زیرا از همه کانال ها استفاده نمی کند. پیکربندی های دیگر(مانند پیکربندی 11 DIMM) حداکثر پهنای باند را دربرخی از مناطق آدرس وپهنای باند کمتری را دربرخی دیگر ارائه می کنند. برنامه هایی که به شدت به توان عملیاتی متکی هستند بیشتر تحت تأثیر پیکربندی نامتعادل خواهند بود. برنامه های کاربردی دیگری که بیشتربه ظرفیت حافظه و توان کمتری متکی هستند، تحت تأثیر چنین پیکربندی بسیار کمتر خواهند بود.

چیدمان رم در سرور اچ پی G9:

نکته مهمی که در رابطه با رم سرور های نسل G9 وجود دارد پشتیبانی نکردن آن ها از رم های نسل قبل مانند DDR3 است. در این نسل تنها از رم های DDR4 استفاده می شود.

در سرور های G9 به ازای هر پردازنده 4 کانال وجود دارد. به طور کلی سه اسلات DIMM برای هر کانال حافظه، 24 اسلات در مجموع برای 2 پردازنده وجود دارد. اسلات سفید DIMM نشان دهنده اولین شکاف کانال است. کانال حافظه 1 و 3 شامل سه اسلات DIMM است که در دورترین فاصله از پردازنده قرار دارند. کانال حافظه 2 و 4 شامل سه اسلات DIMM است که نزدیکترین به پردازنده هستند.

رم ها را فقط در صورتی نصب کنید که پردازنده مربوطه نصب شده باشد. حداقل یک رم برای هر سرور مورد نیاز است. اگر فقط یکی از CPU ها نصب شده باشد، تنها اسلات های DIMM همان CPU در دسترس هستند.

همانطور که در بالا نیز اشاره کردیم، اسلات سفید اولین شکافی است که در هر کانال پر می شود. پس در صورت وجود یک CPU:

• اگر 4 رم موجود باشد در اسلات های A,B,C,D (1،4،9،12) نصب می شوند.
• اگر 8 رم موجود باشد در اسلات های A,B,C,D,E,F,G,H (1,2,4,5,8,9,11,12) نصب می شوند.

در صورت وجود دو CPU تعداد رم ها بین دو پردازنده تقسیم می شوند، به عنوان مثال اگر 4 رم موجود باشد در اسلات های A,B هر دو پردازنده نصب می شوند.

چیدمان رم در سرور اچ پی G8:

معماری حافظه DDR3 برای سرورهای G8 با پردازنده های سری E5-2600 دارای چندین پیشرفت نسبت به سرورهای G6 و G7 است، از جمله موارد زیر:

• افزایش عملکرد با افزایش تعداد هسته پردازنده، افزایش به 4 کانال حافظه در هر پردازنده.
• حداکثر سرعت حافظه 1600 MT/s با قابلیت پشتیبانی تا 1866 MT/s در مدل های بعدی پردازنده.
• پشتیبانی از HP SmartMemory با ویژگی‌های عملکردی پیشرفته در حافظه شخص ثالث.
• پشتیبانی از فناوری LRDIMM، که امکان قرار دادن سه DIMM، چهار کاناله را در هر کانال فراهم می کند.

ابزارهای تعبیه شده، جهت نظارت بر سلامت دستگاه و قابلیت‌های تعمیر و نگهداری سیستم ساخته شده با استفاده از سیستم ILO که اولین بار توسط HP ارائه شده است.

نکته مهم این که: ترتیب جمعیت رم ها از منطق یکسانی برای همه سرورهای ProLiant پیروی می کند، اگرچه ممکن است سی پی یو ها با آرایش فیزیکی متفاوت نسبت به یکدیگر در برخی از سرورها قرار نگیرند.

شکل زیر پیکربندی اسلات حافظه سرور 24 اسلاتی G8 را نشان می دهد. در این جا، اولین اسلات حافظه برای هر کانال در هر پردازنده، اسلات های حافظه سفید (A، B، C و D) هستند.

• هنگامی که یک پردازنده در سیستم نصب می شود، DIMM ها را به ترتیب حروف الفبا – A، B، C، D… و غیره نصب کنید.

هنگامی که 2 پردازنده در سرور نصب می شوند،در صورتی که 4 رم داشته باشیم، DIMM ها را به ترتیب حروف الفبا به صورت زیر نصب کنید:

CPU 1-A

CPU 2-A

CPU 1-B

CPU 2-B… و غیره.

در یک کانال معین، کاربر باید DIMM ها را از سنگین ترین بار الکتریکی (dual-rank) تا سبک ترین بار (single-rank) پر کند. شکل زیر پیکربندی اسلات حافظه را برای سرورهای 16 اسلاتی G8 نشان می دهد. پیکربندی آن مشابه سرورهای 24 اسلات است. با این حال، تنها 2 اسلات DIMM در هر کانال دارند. بار دیگر، اولین اسلات حافظه برای هر کانال در هر پردازنده، اسلات های حافظه سفید (A، B، C و D) هستند. کاربر باید اسلات ها را با استفاده از قوانین مشابه برای 24 اسلاتی پر کند.

قوانین انواع DIMM:

• UDIMM، RDIMM، یا LRDIMM را در کنارهم استفاده نکنید.
• RDIMM Quad rank ها در سرورهای G8 پشتیبانی نمی شوند.
• LRDIMM ها می توانند حداکثر سه DIMM در هر کانال داشته باشند.
• RDIMMهایی که در 1.35 ولت یا 1.5 ولت کار می کنند ممکن است به هر ترتیبی مخلوط شوند، اما سیستم با ولتاژ بالاتر کار می کند.
• DIMM های با سرعت های مختلف ممکن است به هر ترتیبی در کنارهم استفاده شوند اما سرور کمترین سرعت موجود در این بین را انتخاب می کند.

منبع : نحوه چيدمان رم در سرور اچ پي

فناوری وایرلس و یا بی سیم می تواند قابلیت ارسال و دریافت داده را در فواصل دور و نزدیک فراهم نماید. تجهیزات وایرلس از پرکاربردترین تجهیزات شبکه به شما می روند که در این میام رادیو وایرلس به دلیل وجود قدرت و توان بیشتر نسبت به نمونه‌های مشابه محدوده وسیع‌تری را پوشش می‌دهد و یکی از مهم‌ترین تجهیزاتی است که برای انتقال تصاویر دوربین یا اطلاعات در مسافت‌های طولانی استفاده می‌شود.

رادیو وایرلس چیست؟

همانطور که گفته شد رادیو وایرلس دستگاهی است که امکان جابه جایی دیتا را در فواصل طولانی فراهم کرده و از امواج رادیویی برای انتقال استفاده می نمایند. آنها از دو طریق می توانند دیتا را منتقل نمایند که شامل نقطه به نقطه (PTP) یا یک نقطه به چند نقطه (PTMP) می باشد. این رادیوها یا خود دارای آنتن یکپارچه بوده مانند SXT و یا به صورت Netmetal هستند که در این صورت نیاز به خرید یک آنتن جداگانه دارید.

زمانیکه انتقال دیتا توسط شبکه سیمی امکانپذیر نباشد شبکه وایرلس می تواند بهترین گزینه انتخابی بوده که برای این منظور از رادیو استفاده می شود. البته این نکته را نیز در نظر بگیرید که با توجه به مسافتی که دیتا باید طی کند شما باید رادیو مناسب را خریداری نماید. گاهاً فاصله بین دو نقطه یکی از مهم‌ترین مزایای رادیو وایرلس‌ها انعطاف‌پذیری آن‌ها است، به‌طوری که می‌توان از آن‌ها برای انتقال اطلاعات در فواصل مختلف استفاده کرد. گاهی اوقات ضروری است اطلاعات در مسافت‌های طولانی به‌اشتراک گذاشته شوند در نتیجه رادیو وایرلس بهترین گزینه برای دریافت و ارسال داده‌ها است.

مزایای استفاده از رادیو وایرلس:

از جمله مزایای استفاده از رادیو وایرلس می توان به:

• مقرون به صرفه: کاهش هزینه های مربوط به تجهیزات فیزیکی با استفاده از امواج و سیگنال‌ها
• انعطاف پذیری: افزایش انعطاف پذیری به دلیل عدم استفاده از کابل کشی
• قابلیت گسترش و افزونگی: با توجه به بی‌سیم بودن این تجهیزات می توان به راحتی و تا فواصل طولانی‌تر این شبکه را گسترش داد.
• قابلیت پیاده سازی ساده: زیرا دیتا را از طریق امواج دریافت خواهند کرد.
• انتقال داده‌ها بدون محدودیت مکانی

عوامل موثر در انتخاب رادیو وایرلس:

• قدرت آنتن دهی رادیو وایرلس : قدرت آنتن دهی رادیو می باشد که هر چقدر بیشتر باشد به منزله قدرت بیشتر رادیو بی سیم می باشد.
• مشخصات پردازنده آن : این نکته را در نظر داشته باشید که اگر بخواهید برای شبکه های خیلی بزرگ، اطلاعات ارسال و دریافت داشته باشید، مسلماً نیاز به رادیویی دارید که از نظر سخت افزاری بالا باشد تا بتواند حجم بالایی از اطلاعات و داده های شما را رد و بدل کند و پاسخگوی کامل باشد.
• پهنای باند و مسافت تحت پوشش : به‌طور مثال، برخی از مدل‌ها برای پوشش‌دهی محدوده‌ای به مسافت زیر ۱۰ کیلومتر با نرخ انتقال ۳۰۰ مگابیت بر ثانیه طراحی شده‌اند که البته این آمار بیشتر در در محیط‌های آزمایشگاهی به‌دست آمده و در دنیای واقعی با توجه به پارامترهای محیطی مثل آب‌ و هوا و نویزهای موجود در محیط دستیابی به این مقدار کمتر می‌شود و برخی دیگر نیز برای پوشش‌دهی محدوده بزرگ‌تری به شعاع ۳۰ کیلومتر در نظر گرفته شده‌اند که برای این منظور باید از آنتن‌های جداگانه‌ای که قدرت بالایی دارند استفاده شود.

بارزترین مشخصات یک رادیو وایرلس:

• پردازنده، حافظه رم و حافظه فلش
• لایسنس لول
• عملکرد سیستم
• استاندارد و مشخصات شبکه بی سیم
• تامین توان (Passive PoE)

کاربرد رادیو وایرلس:

قبل از ورود تجهیزات وایرلس به دنیای فناوری اطلاعات، انتقال دیتا برای مسافت های طولانی یا به سختی صورت می گرفت و یا به طور کل انجام نمی شد. مثلا اگر قرار بودن دو شعبه یک شرکت و یا سازمان را به یکدیگر متصل کنیم، این کار به دلیل حجم بالای کابل کشی بسیار سخت صورت می گرفت. اما با استفاده از رادیو وایرلس این کار به راحتی صورت گرفته و هزینه سایر تجهیزات شبکه به شدت کاهش می یابد.

پس کاربرد رادیو وایرلس را می‌توان انتقال و جابجایی داده‌ها، صوت و تصاویر بدون محدوده مکانی دانست، این امکانات به واسطه آنتن‌های بی‌سیم صورت می پذیرد. استفاده از رادیو بی‌سیم در سازمان‌ها و موسسات بزرگ کارایی بالایی دارد به علاوه در انتقال فایل‌ها در دوربین مدار بسته نیز نقش مهمی را ایفا کرده است.

آشنایی با انواع رادیو وایرلس:

رادیو بی سیم ها در قالب دو گروه تقسیم بندی شده اند که هر یک وظیفه و کاربرد خاص خود را دارند که شامل:

• رادیو وایرلس indoor
• رادیو وایرلس outdoor

پس یکی از مهمترین نکاتی که باید در نظر گرفته شود این است که رادیو قرار است در کجا نصب شود. اگر قصد استفاده از رادیو وایرلس در محیط‌های باز مثل نمایشگاه‌ها و پارک‌ها را دارید cAP و wAP و cAP lite و Metal 2 و Groove 2 از گزینه‌های خوب در این زمینه هستند.

اگر قصد استفاده از رادیو وایرلس در محیط‌های بزرگ را دارید، به‌طوری که قرار است فرایند انتقال اطلاعات در مسافت‌های طولانی ارسال شوند QRT 5 و Metal 5 و NetBox 5 و BaseBox 5 و DynaDish 5 و NetMetal 5 از گزینه‌های مطرح در این زمینه هستند و اگر قصد استفاده از رادیو وایرلس در مکان‌های کوچک مانند خانه و دفاتر را دارید SXT 5 و LHG 5 و SXTsq 5 و SXT Lite5 و DISC Lite5 و SXTsq Lite5 از گزینه‌های خوب در این زمینه هستند.

پس به طور کلی نتیجه می گیریم که رادیو بی‌سیم indoor و رادیو بی‌سیم outdoor دو نقطه مقابل هم هستند زیرا کمترین شباهتی در انتقال داده‌ها به واسطه این دو وجود دارد. به این صورت که ارسال بسته با موج کوتاه به واسطه رادیو بی‌سیم outdoor صورت می‌گیرد در حالیکه در رادیو وایرلس indoor باید از امواج بلند استفاده شود.

اینترنت وایرلس رادیویی:

اینترنت وایرلس رادیویی فناوری است که به تمام نیازهای کاربران برای اتصال به شبکه اینترنت پاسخ می دهد. در این فناوری، کاربر بدون نیاز به خط تلفن می‌تواند با نصب تجهیزات اینترنت رادیوئی در پشت بام یا بالکن ساختمان خود از پهنای باند فرکانسی برای ارسال و دریافت داده‌‌ها استفاده کند.

به‌طور معمول، اینترنت وایرلس رادیویی بر مبنای نیازهای کاربران به گروه‌های مختلفی تقسیم می‌شود که هر یک پهنای باند متفاوتی در اختیار کاربران قرار می‌دهند. بنابراین مهم است هنگامی که قصد استفاده از این نوع اینترنت را دارید به نیازهای کاری دقت کنید، زیرا این مدل اینترنت قیمت بیشتری نسبت به مدل‌های رایج دارد.

شرکت‌ها کاربران را به سه گروه خانگی، تجاری و حرفه‌ای تقسیم می‌کنند:

1. کاربران خانگی به ساختمان تک واحدی یا چند واحدی اشاره دارند که سرعتی در بازه ۴ تا ۱۲ مگ دریافت می‌کنند.
2. کاربران تجاری به شرکت‌های تجاری کوچک تا متوسط و همچنین مجتمع‌ها اشاره دارند که اینترنتی در بازه ۱۰ تا ۲۰ مگ دریافت می‌کنند.
3. کاربران حرفه‌ای مثل شرکت‌های بزرگ و هتل‌ها که اینترنتی در بازه ۳۰ تا ۵۰ مگ دریافت می‌کنند.

آنتن رادیویی وایرلس:

خرید آنتن وایرلس ارزان می تواند مشکلات زیادی را هنگام انتقال دیتا ایجاد نماید. پس بهتر است به جای آنکه برند و یا مبلغ کاربرد و ویژگی های فنی آن دستگاه را مورد بررسی قرار دهیم.

به‌طور معمول آنتن رادیویی وایرلس باید ویژگی‌های زیر را داشته باشد:

1. در شرایط بد جوی و به ویژه هنگامی که باد شدید می‌وزد امواج رادیویی را در جهت درست انتقال دهد.
2. دامنه وسیعی را پوشش دهد.
3. عمر عملیاتی مفید خوبی داشته باشد.
4. نور مستقیم خورشید بر عملکرد آن تاثیر منفی نگذارد.
5. عرض پرتو (Beamwidth) قابل قبولی داشته باشد.
6. قابلیت کار در باند فرکانسی ۵ گیگاهرتز را داشته باشد.
7. توان عملیاتی (دی‌سی‌بل) بالایی داشته باشد.
8. طراحی Dual Polarization داشته باشد. به این معنا که قابلیت ارسال امواج را به صورت افقی و عمودی داشته باشد و پهنای باند و زاویه مطلوب به‌طور مثال ۱۲۰ درجه در حالت افقی داشته باشد.
9. مجهز به ویژگی کاهش تاثیر تابش‌دهنده دستگاه‌های RF مجاور با آنتن باشد.
10. از تکنیک کنترل فشار باد و نویز محیط استفاده کند تا امواج به شکل پایداری ارسال شوند.

پرکاربردترین رادیو وایرلس در ایران کدام است؟

رادیو وایرلس میکروتیک پرفروش ترین و پرکاربردترین رادیو وایرلس در ایران می باشد که در انواع مختلف با ویژگی های متفاوتی تولید شده اند. شما می توانید متناسب با نیاز خود رادیو مورد نظر خود را انتخاب نمایید.

نحوه برقراری ارتباط بین یک یا چند رادیو وایرلس:

ارتباطات وایرلس به چند دسته تقسیم می شوند که شامل:

ـ Point to Point:

این نوع ارتباط بین دو نقطه می باشد که برای برقراری ارتباط بین این نقاط از رادیوی وایرلس استفاده می شود. که در آن یک رادیو در نقش سرویس دهنده یا Access Point و رادیوی دیگر در نقش سرویس گیرنده یا Station می باشد. اتصالات Point to Point را می توان در مسافت کم و حتی مسافت زیاد تا ده ها کیلومتر استفاده کرد.

این روش برای شرکت هایی که دارای 2 شعبه بوده و تمایل دارند بین این آنها ارتباط برقرار نمایند استفاده می شود. این نوع از اتصالات زمانی برقرار می شود که دید کاملاً مستقیم و بدون مانع باشد. یکی از مزایای این نوع ارتباط رادیویی هزینه به صرفه و همچنین راه اندازی آسان آن نسبت به سایر روش ها می باشد.

ـ Point to MultiPoint:

این نوع ارتباط بین چند نقطه که برای برقراری ارتباط بین نقاط از رادیوی وایرلس استفاده می شود. که در آن یک رادیو نقش سرویس دهنده یا اکسس پوینت و رادیوهای دیگر در نقاط مختلف نقش سرویس گیرنده یا Station را ایفا می کنند. از این روش زمانی استفاده می شود که یک شرکت دارای شعبات مختلفی بوده و تمایل دارد بین کلیه این شعبات ارتباط برقرار نماید، در این حالت ارتباط Point to Multipoint می تواند گزینه مناسبی باشد.

زیرا این روش همانطور که گفته شد علاوه بر هزینه مناسب، دارای نصب آسانی نیز بوده و تنها گزینه ای که می بایست در آن آن رعایت شود دید مستقیم بدون وجود هیچ گونه مانعی می باشد.

منبع: راديو وايرلس چيست و چه کاربردي دارد

مطمئنا به عنوان یک ادمین شبکه برای شما پیش آمده که صدای فن های سرور اچ پی شما به حدی زیادی باشد که تمرکز شما را مختل نماید. حال این سرورها در نزدیکی سایر کاربران، می توان بسیار آزار دهنده باشد. اما این تنها مشکل نیست بلکه این صدا علاوه بر مزاحمت نشانه یک اختلال در سرور شما است. پس در ادامه همراه ما باشید تا با دلیل صدای فن سرور hp آشنا شویم و بدانیم چطور می توانیم آن را برطرف نماییم.

دلایل صدای فن سرور hp:

همانطور که می دانید سرورهای HP بسیار گران بوده و مراقبت از آنها امری اجتناب ناپذیر است. پس مدیران شبکه همواره می بایست نظارت بر عملرد هر یک از اجزای شبکه علی الخصوص سرورها را در دستور کار خود قرار دهند. حال سروصدای فن سرور اچ پی می تواند دلایل مختلفی داشته باشد که عدم توجه به هر کدام می تواند به سرور شما آسیب وارد نماید و در نتیجه شبکه شما دچار اختلال شود. از جمله عوامل صدای فن سرور hp می توان به:

1ـ جریان هوای نادرست:

عمکرد فن‌های سرور، گردش هوا جهت خنک کردن قطعات در حین کار است. حال اگر جریان هوا در محل قرارگیری سرور با اختلال روبه‌رو باشد، فن‌های سرور نمی‌توانند به راحتی کار خود را انجام دهند. به همین دلیل، فن مجبور می‌شود با سرعت بالاتری کار کند. همچنین دمای اتاق سرور را هم باید در نظر گرفت و مدام کنترل کرد. محیط‌های خنک، باعث عملکرد مطلوب‌تر فن‌ها برای خنک کردن قطعات می‌شوند.

به همین دلیل برخی رک ها درون خود فن هایی دارند که سبب گردش هوای بهتری می شوند و از طرف دیگر فضای بین رک و سرور باید به حدی باشد که جریان هوا به راحتی صورت گیرد. اگر این عامل حل نشود ممکن است سبب خرابی فن ها و یا حتی خرابی کل سرور شود.

2ـ استفاده از فریمور قدیمی:

کمپانی HP، همواره به‌روزرسانی فریمورها و پیکربندی‌های نرم‌افزاری را عامل اصلی بهینه‌سازی عملکرد سخت‌افزارها می داند. این در مورد انرژی مصرفی سرور و خنک کردن قطعات سرور نیز صدق می‌کند. اگر فریمور سرور آپدیت نباشد، ممکن است دستگاه نتواند سرعت کار فن‌ها را به درستی تنظیم کند. برای آپدیت کردن فریمور سرور می توانید با مراجعه به سایت اچ پی آخرین فریمور سرور را دانلود کرده و از طریق مقاله زیر آن را آپدیت نمایید.

3ـ تنظیمات نادرست فن سرور:

فن های سرور به صورت پیش فرص با بالاترین سرعت تنظیم شده اند تا سرور بتواند حداکثر کارایی را ارائه نماید. اما در برخی محیط های کاری که پردازش های سنگینی صورت نمی گیرد و یا سرور زیر بار شدید نیست این فن های می توانند با سرعت کمتری کار کنند که در نتیجه صدای فن ها نیز کمتر خواهد شد.

برای سرورهای hp، تغییر سرعت کار فن‌ها از طریق منوی Bios انجام می‌گیرد. و در مورد سرورهای Dell، برای کم کردن سرعت کار فن سرور، باید به سراغ منوی iDRAC در پیکربندی این سرورها رجوع کرد.

4ـ بد کار کردن پاور سرور:

گاهی بدکار کردن پاور سرور باعث بالا رفتن دمای سرور و در نتیجه بالا رفتن دور فن سرور می‌شود. از طرفی اگر پاور سرور به درستی روشن نشود فن ها نیز سرعت کمتری دارند. همچنین در مواردی خود پاور نیز به صدا می افتد.

5ـ گرد و غبار زیاد بر روی فن ها:

به طور کلی نه تنها سرورها بلکه کلیه تجهیزات شبکه اعم از سوئیچ های شبکه، روترها و غیره می بایست هر سه ما یک بار غبار روبی شوند. زیرا وجود گرد و غبار می تواند عملکرد فن ها را دچار اختلال کرده و دمای دستگاه را به شدت بالا ببرد. این عامل حتی می تواند سبب آتش سوزی در دیتا سرور شود.

در صورتی که فن سرور شما، همیشه در حالت پرسرعت قرار دارد، حتی زمانی که دما پایین است و پردازش سنگینی انجام نمی‌گیرد، به احتمال زیاد، مشکلی در کار است. اغلب اوقات، با تنظیمات نرم‌افزاری، می‌توان از صدای فن سرور hp کم کرد. در ابتدا، با دنبال کردن مراحل اولیه‌ی عیب‌یابی، بررسی کنید که همه‌ی قطعات و رم‌ها، به درستی در جای خود قرار گرفته باشند. اگر به تازگی سرور خود را ارتقا داده‌اید، ممکن است قطعات جدید با پیکربندی سرور شما، سازگار نباشند. با بررسی نرم‌افزاری و سخت‌افزاری، می‌توان به کاهش صدای فن سرور hp پرداخت.

تنظیم سرعت فن سرور hp:

همان‌طور که گفتیم، در سرورهای hp، از طریق منوی بایوس می‌توان سرعت فن سرور را تنظیم کرد. برای این کار، باید گزینه‌ی Advanced options را در صفحه‌ی بایوس انتخاب کنید. در صفحه‌ی بعدی گزینه‌ی Thermal configuration را تایید کنید تا لیست گزینه‌های تنظیمات فن سرور، باز شود. با انتخاب یکی از گزینه‌های Optimal cooling یا Increased cooling می‌توان به تنظیم فن پرداخت.

• Optimal cooling: انتخاب این گزینه، سرعت کار فن را کاهش می‌دهد.
• Increased cooling: این گزینه باعث افزایش سرعت کار فن می‌شود.

با توجه به شرایط و دمای سرور، می‌توانید از روش نرم‌افزاری بالا، تنظیم سرعت فن سرور hp را انجام دهید. دقت کنید که پس از انتخاب گزینه‌ی مورد نظر، برای ذخیره تغییرات و خروج از بایوس، کلید F10 را فشار دهید. بعد از ری‌استارت شدن سرور، تغییرات اعمال شده است.

در صورتی که از سرور Dell استفاده می‌کنید، برای انجام تنظیمات، باید وارد منوی iDRAC شوید. در اینجا، با انتخاب iDRAC settings و سپس گزینه‌ی Thermal، صفحه تنظیمات فن سرور دل، باز می‌شود. برای کاهش سرعت کار و صدای فن سرور hp، باید گزینه‌ی Low fan speed offset را در حالت انتخاب‌شده، قرار دهید.

نحوه کم کردن صدای فن سرور hp:

برای کاهش صدای فن سرور hp، می‌توانید نکات و راهکارهای زیر را بکار بگیرید:

• از تمیز بودن فن‌های سرور، اطمینان حاصل کنید:

طبیعی است که فن بعد از مدتی کار کردن، گردوخاک بگیرد. در این صورت، از تاثیر خنک‌کنندگی فن کاسته می‌شود و سرعت و صدای فن افزایش می‌یابد. اگر سرور شما مدت زیادی است که تمیز نشده و حالا با افزایش صدای فن سرور hp روبرو شده‌اید، وقتش رسیده به تمیزکاری فن سرور بپردازید. برای این کار، بعد از خاموش کردن سرور، درب‌پوش آن را باز کنید وبا اسپری هوای فشرده، شیارها و منافذ را تمیز کنید. رعایت اصول استاندارد، برای رسیدن به نتیجه‌ی مطلوب، الزامی است.

• استفاده از رک های استاندارد:

رک‌های سرور، با توجه به تعداد سرورها و قطعات، در اندازه‌های مختلفی وجود دارند و دارای جنس‌های مختلفی هستند که در میزان صدای خارج شده از رک، تاثیرگذار است. به‌طور معمول، از لایه‌های فوم برای کاهش صدای سرور، در ساخت قفسه استفاده می‌شود. به همین دلیل، اگر سرور شما در نزدیکی کارمندان قرار دارد، بهتر است از رک سرورهای مخصوص کاهش صدای سرور، استفاده کنید.

• چک کردن مجدد فن ها:

گاهی اوقات با انجام کارهای بسیار ساده می توان مشکلات را حل کرد برای مثال گاهی ممکن است فن ها به درستی در جای خود قرار نگرفته باشد و یا درب دستگاه به درستی بسته نشده باشد که این عوامل خود می توانند صدای فن را تشدید نمایند.

• فن سرور را تعویض کنید.

اگر با هیچ یک از این اقدامات فن شما بی صدا نشد می توانید گزینه خرید فن جدید را بررسی نمایید. برخی تولید کنندگان فن های بی صدایی را تولید کرده اند که البته از قیمت بالایی نیز برخوردار هستند. اما قبل از هر چیز کانکتور سرور خود را بررسی نمایید چون ممکن است هر فنی با کانکتور شما سرور سازگار نباشد.

آشنایی با فن های Hot-Swap:

اگر یک فن خراب شود، باید تعویض شود اما برای انجام این کار حتما باید دستگاه خاموش شده و سپس درب دستگاه باز شود اما اگر فن شما دارای قابلیت Hot Swap باشد زمانی که سرور شما در حال فعالیت است می توان تعویض فن را براحتی انجام داد. این کار می تواند زمان سرویس دستگاه شما را به راحتی کاهش دهد و حتی کوچکترین اختلالی در عملکرد شبکه ایجاد نمی کند. اما شاید بتوان گفت که به ندرت این اتفاق می افتد که فن ها از کار بیافتند. پس برای پیشگیری از آن حتما چند عدد فن را در انبار خود ذخیره داشته باشید که اگر این اتفاق افتاد زمان خود را از دست ندهید.

منبع : دلايل صداي فن سرور hp چيست؛ چگونه آن را تنظيم کنيم

مدیر شبکه می تواند از طریق کنسول به یک روتر یا سوئیچ شبکه یا هر دستگاه دیگری دسترسی داشته باشد اما اگر دور از محل آن دستگاه بنشیند دیگر برقراری ارتباط با کنسول امکان پذیر نیست. بنابراین، در نهایت او باید از راه دور به آن دستگاه دسترسی داشته باشد.

اما از آنجایی که دسترسی از راه دور با استفاده از یک آدرس IP در دسترس خواهد بود، بنابراین، ممکن است یک کاربر غیرمجاز بتواند با استفاده از همان آدرس IP دسترسی پیدا کند، بنابراین برای اقدامات امنیتی، ما باید احراز هویت را قرار دهیم. همچنین بسته های رد و بدل شده بین دستگاه باید رمزگذاری شوند تا هر شخص دیگری نتواند اطلاعات حساس را ضبط کند. بنابراین، چارچوبی به نام AAA برای ارائه سطح امنیت اضافی استفاده می شود.

AAA (Authentication, Authorization, Accounting) چیست؟

پروتکل AAA یک چارچوب مبتنی بر استاندارد است که برای کنترل افرادی که مجاز به استفاده از منابع شبکه (از طریق احراز هویت Authentication) هستند، کارهایی که مجاز به انجام آنها هستند (از طریق مجوز Authorization) و ضبط اقدامات انجام شده در حین دسترسی به شبکه (از طریق Accounting) استفاده می شود.

ـ Authentication:

فرآیندی که طی آن می توان تشخیص داد که کاربری که می خواهد به منابع شبکه دسترسی پیدا کند، با پرسیدن برخی از اعتبارنامه ها (credentials) مانند نام کاربری و رمز عبور معتبر است یا خیر. روش‌های رایج عبارتند از قرار دادن احراز هویت در پورت کنسول، پورت AUX یا لاین های vty.

به عنوان مدیر شبکه، اگر شخصی بخواهد به شبکه دسترسی پیدا کند، می‌توانیم نحوه احراز هویت کاربر را کنترل کنیم. برخی از این روش ها شامل استفاده از پایگاه داده محلی آن دستگاه (روتر) یا ارسال درخواست های احراز هویت به یک سرور مانند سرور ACS است. برای تعیین روشی که برای احراز هویت استفاده می شود، از فهرست روش های احراز هویت پیش فرض یا سفارشی استفاده می شود.

ـ Authorization:

پس از اینکه کاربر از طریق احراز هویت به منابع شبکه دسترسی پیدا کرد، قابلیت هایی را برای اعمال سیاست ها بر روی منابع شبکه فراهم می کند. پس از موفقیت آمیز بودن احراز هویت، می توان از مجوز برای تعیین اینکه کاربر مجاز به دسترسی به چه منابعی است و عملیاتی که می توان انجام دهد استفاده کرد.

به عنوان مثال، اگر یکی از ادمین های موجود در سازمان (که نباید به همه منابع دسترسی داشته باشد) بخواهد به دستگاه دسترسی داشته باشد، مدیر شبکه می تواند نمایی ایجاد کند که به دستورات خاص اجازه می دهد فقط توسط کاربر اجرا شوند (کامند هایی که در فهرست مجاز هستند). مدیر می تواند از لیست روش مجوز استفاده کند تا مشخص کند کاربر چگونه برای استفاده از منابع شبکه مجاز است، یعنی از طریق پایگاه داده محلی (پیکربندی در حال اجرا دستگاه) یا با استفاده از یک سرور ACS خارجی.

ـ Accounting:

ابزاری برای نظارت و ضبط رویدادهای انجام شده توسط کاربر در حین دسترسی به منابع شبکه فراهم می کند. حتی مدت زمان دسترسی کاربر به شبکه را نیز کنترل می کند. مدیر می تواند یک لیست روش اکانتینگ ایجاد کند تا مشخص کند که چه چیزی باید اکانتینگ شود و سوابق اکانتینگ برای چه کسی ارسال شود.

چرا چارچوب AAA در امنیت شبکه مهم است؟

AAA بخش مهمی از امنیت شبکه است زیرا دسترسی افراد به یک سیستم را محدود می کند و فعالیت آنها را پیگیری می کند. به این ترتیب، کابران غیرمجاز را می توان دور نگه داشت، و می توان فعالیت کاربران مجاز را ردیابی کرد، که به مدیران اطلاعات ارزشمندی در مورد فعالیت های آنها می دهد.

دو نوع اصلی پروتکل AAA برای شبکه وجود دارد: دسترسی به شبکه (Network Access) و مدیریت دستگاه (Device Administration).

ـ دسترسی شبکه (Network Access):

دسترسی به شبکه شامل مسدود کردن، اعطا یا محدود کردن دسترسی بر اساس اعتبار یک کاربر است. AAA هویت یک دستگاه یا کاربر را با مقایسه اطلاعات ارائه شده یا وارد شده با پایگاه داده مورد نظرتأیید می کند. اگر اطلاعات مطابقت داشته باشد، اجازه ی دسترسی به شبکه داده می شود.

ـ مدیریت دستگاه (Device Administration):

مدیریت دستگاه شامل کنترل دسترسی به session ها، کنسول های دستگاه شبکه، secure shell (SSH) و موارد دیگر است. این نوع دسترسی با دسترسی به شبکه متفاوت است، زیرا افراد مجاز به ورود به شبکه را محدود نمی‌کند، بلکه به دستگاه‌هایی که می‌توانند به آن دسترسی داشته باشند، محدود می‌شود.

انواع پروتکل AAA:

چندین پروتکل وجود دارد که عناصر AAA را برای تضمین امنیت هویت ترکیب می کند.

ـ Remote Authentication Dial-In User Service (RADIUS):

RADIUS یک پروتکل شبکه است که توابع AAA را برای کاربران شبکه راه دور با استفاده از مدل کلاینت/سرور انجام می دهد. RADIUS به طور همزمان احراز هویت و مجوز را برای کاربرانی که سعی در دسترسی به شبکه دارند فراهم می کند. RADIUS همچنین تمام بسته های داده AAA را می گیرد و آنها را رمزگذاری می کند و سطح امنیتی بیشتری را ارائه می دهد.

RADIUS در سه مرحله کار می کند:

کاربر درخواستی را به یک سرور دسترسی به شبکه (NAS) ارسال می کند، سپس NAS یک درخواست برای دسترسی به سرور RADIUS ارسال می کند که با پذیرش، رد یا به چالش کشیدن آن درخواست پاسخ می دهد.

ـ Diameter:

پروتکل Diameter یک پروتکل AAA است که با Long-Term Evolution (LTE) و شبکه های چند رسانه ای کار می کند. Diameter تکامل RADIUS است که از دیرباز برای مخابرات استفاده می شده است. با این حال، Diameter به طور سفارشی برای بهینه سازی اتصالات LTE و انواع دیگر شبکه های تلفن همراه طراحی شده است.

ـ Terminal Access Controller Access-Control System Plus (+TACACS):

مشابه RADIUS، +TACACS از مدل کلاینت/سرور برای اتصال کاربران استفاده می کند. با این حال، +TACACS کنترل بیشتری را در مورد راه هایی که از طریق آن دستورات مجاز می شوند را امکان پذیر می کند. +TACACS با ارائه یک کلید مخفی شناخته شده توسط کلاینت و سیستم +TACACS کار می کند. هنگامی که یک کلید معتبر ارائه می شود، اجازه اتصال داده می شود تا ادامه یابد.

+TACACS فرآیندهای احراز هویت و مجوز را از هم جدا می کند و این قابلیت، آن را از RADIUS که آنها را ترکیب می کند متمایز می کند. همچنین، +TACACS، مانند RADIUS، بسته های AAA خود را رمزگذاری می کند. بنابراین، مدیریت دسترسی را با پروتکل های هویت AAA ساده کنید

در یک zero-trust network access(ZTNA) ، همه کاربران و دستگاه‌ها به‌طور پیش‌فرض مورد بی‌اعتمادی هستند و نمی‌توان اجازه دسترسی به سیستم را تا زمانی که به‌اندازه کافی حقوق احراز هویت و مجوز خود را اثبات نکرده باشند، ندارند. این اغلب با استفاده از احراز هویت دو مرحله ای (FA2) انجام می شود.

مزایای AAA Framework:

• پروتکل aaa مقیاس پذیری شبکه را بهبود می بخشد. ظرفیت یک سیستم برای مدیریت مقدار فزاینده ای از کار با افزودن منابع به سیستم به عنوان مقیاس پذیری شناخته می شود.
• اجازه می دهد تا شبکه انعطاف پذیرتر و کنترل شود.
• به استانداردسازی پروتکل های شبکه کمک می کند.
• RADIUS به هر کاربر امکان می دهد مجموعه ای از اعتبارنامه (credential) های خود را داشته باشد.
• مدیران IT یک نقطه تماس واحد برای احراز هویت کاربر و سیستم خواهند داشت.

معایب AAA Framework:

اشکالات زیر در پیاده سازی چارچوب AAA وجود دارد:

• پیکربندی اولیه در سرورهای RADIUS می تواند دشوار و زمان بر باشد.
• انتخاب نرم افزار سرور RADIUS و متدولوژی استقرار مناسب برای تجارت شما کار دشواری است.
• تعمیر و نگهداری سخت افزار در محل می تواند پیچیده و زمان بر باشد.

پیکربندی AAA:

در این مثال ما در حال پیکربندی AAA Authentication در روتر هستیم. که شامل مراحل زیر است:

1. ابتدا AAA را در روتر فعال کنید.

router1(config)#aaa new-model

AAA با دستور aaa new-model فعال می شود.

2. ایجاد لیست احراز هویت پیش فرض

با دستور aaa authentication ورود به سیستم محلی پیش فرض فعال می شود.

در این دستور، پیش‌فرض به این معنی است که از لیست متدهای پیش‌فرض استفاده می‌کنیم و local Means ما از پایگاه داده محلی استفاده خواهیم کرد.

3. لیست را روی خطوط vty اعمال کنید.

router1(config)#line vty 0 4

router1(config)#login authentication default

router1(config)#exit

پس از ایجاد لیست متدهای پیش‌فرض، باید آن را روی خطوط vty اعمال کنیم تا هر زمان که کاربر سعی می‌کند از طریق SSH یا telnet به روتر دسترسی پیدا کند، کاربر باید اطلاعاتی را ارائه کند که پیکربندی شده است.

4. ایجاد کاربر لوکال در روتر

router1(config)#username MRSHABAKE

privilege 15 password 123456

این مهمترین مرحله است زیرا باید یک پایگاه داده محلی ایجاد کنیم که در آن نام کاربری (به عنوان مثال MRSHABAKE)،privilege Level 15 و رمز عبور (به عنوان مثال 123456) را ارائه کنیم.

توجه: لیست متدهای پیش‌فرض که روی خطوط vty اعمال کرده‌ایم، کاربر (که می‌خواهد به روتر دسترسی داشته باشد) را مجبور می‌کند تا زمانی که می‌خواهد از راه دور از طریق telnet یا SSH دسترسی از راه دور داشته باشد، این اطلاعات را وارد کند.

5. Debugging(اشکال زدایی) aaa authentication

ما می توانیم پیام های احراز هویت AAA را از طریق دستور “debug aaa authentication” ببینیم.

router1#debug aaa authentication

حال به روتر 1 (آدرس IP-10.1.1.1/24) از روتر2 (آدرس IP – 10.1.1.2/24) telnet می زنیم ، یوزر و پسورد را وارد می کنیم.

router2# telnet 10_1_1_1

Trying 10_1_1_1 …. Open

User Access Verification

Username: MRSHABAKE

:Password

router1<

به محض اینکه کاربر اطلاعات کاربری را وارد کرد، می توانیم پیام های احراز هویت را مشاهده کنیم. علاوه بر این، اگر بخواهیم قبل از درخواست اعتبار، بنری را اعمال کنیم، می توانیم آن را با استفاده از دستور نشان داده شده اعمال کنیم:

router1(config)#aaa authentication

banner ” welcome to MRSHABAKE network”

اگر بخواهیم اعلان (prompt) نام کاربری و رمز عبور اضافه کنیم، می‌توانیم آن را با استفاده از دستور زیر اعمال کنیم:

router1(config)#aaa authentication

username-prompt “enter your username”

router1(config)#aaa authentication

password-prompt “enter your password”

همچنین، اگر بخواهیم زمانی که اطلاعات وارد شده توسط کاربر اشتباه است، پیامی را نشان دهیم، می‌توانیم آن را با استفاده از دستور زیر نشان دهیم:

router1(config)#aaa authentication

fail-message “wrong username or password

Please try again…”

همچنین، می‌توانیم تعداد تلاش‌هایی را که کاربر می‌تواند اطلاعات اشتباه وارد کند، محدود کنیم. پس از سومین تلاش برای وارد کردن اطلاعات، ارتباط به طور خودکار خاتمه می یابد:

router1(config)#aaa authentication

attempts login 3

منبع : بررسي مفهوم AAA در امنيت شبکه به همراه پيکربندي

IPsec چیست؟

IPsec گروهی از پروتکل‌ها هستند که با هم برای راه‌اندازی اتصالات رمزگذاری شده بین دستگاه‌ها استفاده می‌شوند و کمک می کند تا داده های ارسال شده از طریق شبکه های عمومی را ایمن نگه دارد. IPsec اغلب برای راه اندازی VPN ها استفاده می شود و با رمزگذاری بسته های IP، همراه با احراز هویت مبدأ که بسته ها از آنجا آمده اند، کار می کند.

در اصطلاح IP مخفف پروتکل اینترنت و sec به مهنای ایمن است. پروتکل اینترنت پروتکل اصلی مسیریابی مورد استفاده در اینترنت است. IPsec مشخص می کند که داده ها با استفاده از آدرس های IP به کجا خواهند رفت. این پروتکل امن است زیرا رمزگذاری و احراز هویت را به این فرآیند اضافه می کند. رمزگذاری، فرآیند پنهان کردن اطلاعات با تغییر ریاضی داده ها به گونه ای است که تصادفی به نظر برسد. به عبارت ساده تر، رمزگذاری استفاده از یک «کد مخفی» است که فقط اشخاص مجاز می توانند آن را تفسیر کنند.

VPN چیست؟ IPsec VPN چیست؟

virtual private network (VPN) یک اتصال رمزگذاری شده بین دو یا چند کامپیوتر است. اتصالات VPN از طریق شبکه های عمومی انجام می شود، اما داده های مبادله شده از طریق VPN همچنان خصوصی هستند زیرا رمزگذاری شده است. VPN ها دسترسی ایمن و تبادل داده های محرمانه را از طریق زیرساخت شبکه مشترک، مانند اینترنت عمومی، ممکن می سازند. به عنوان مثال، زمانی که کارمندان به جای اینکه در دفتر کار کنند از راه دور کار می کنند، اغلب از VPN برای دسترسی به فایل ها و برنامه های شرکتی استفاده می کنند.

بسیاری از VPN ها از مجموعه پروتکل IPsec برای ایجاد و اجرای این اتصالات رمزگذاری شده استفاده می کنند. با این حال، همه VPN ها از IPsec استفاده نمی کنند. پروتکل دیگر برای VPN ها، SSL/TLS است که در مدل OSI در لایه ای متفاوت از IPsec عمل می کند.

چگونه کاربران به IPsec VPN متصل می شوند؟

کاربران می توانند با ورود به یک برنامه VPN یا “کلاینت” به IPsec VPN دسترسی پیدا کنند. این معمولاً مستلزم آن است که کاربر برنامه را روی دستگاه خود نصب کرده باشد.

ورود به VPN معمولاً مبتنی بر رمز عبور است. در حالی که داده های ارسال شده از طریق VPN رمزگذاری شده است، اگر رمزهای عبور کاربر به خطر بیفتد، مهاجمان می توانند وارد VPN شده و این داده های رمزگذاری شده را بدزدند. استفاده از احراز هویت دو مرحله‌ای (FA2) می‌تواند امنیت IPsec VPN را تقویت کند، زیرا سرقت رمز عبور به تنهایی دیگر به مهاجم اجازه دسترسی نمی‌دهد.

IPsec چگونه کار می کند؟

IPsec connections شامل مراحل زیر است:

ـ تبادل کلید:

کلیدها برای رمزگذاری ضروری هستند. یک کلید رشته ای از کاراکترهای تصادفی است که می تواند برای “قفل کردن” (رمزگذاری encrypt) و “باز کردن قفل” (رمزگشایی decrypt) پیام ها استفاده شود. IPsec کلیدهایی را با تبادل کلید بین دستگاه های متصل تنظیم می کند، به طوری که هر دستگاه می تواند پیام های دستگاه دیگر را رمزگشایی کند.

ـ سرصفحه ها و تریلرهای بسته:

تمام داده هایی که از طریق شبکه ارسال می شوند به قطعات کوچکتری به نام packet ها تقسیم می شوند. packet ها شامل یک بار یا داده های واقعی ارسال شده و header ها یا اطلاعات مربوط به آن داده ها هستند تا سیستم های دریافت کننده packet ها بدانند که با آنها چه کاری انجام دهند. IPsec چندین هدر به packet های داده حاوی اطلاعات احراز هویت و رمزگذاری اضافه می کند. IPsec همچنین تریلرهایی را اضافه می کند که به جای قبل از هر packet، پس از بارگیری هر packet می روند.

ـ احراز هویت:

IPsec احراز هویت را برای هر packet فراهم می کند، مانند یک مهر اعتبار بر روی یک آیتم کلکسیونی. این تضمین می کند که packet ها از یک مبدا قابل اعتماد هستند و نه یک مهاجم.

ـ رمزگذاری:

IPsec محموله های درون هر packet و هدر IP هر بسته را رمزگذاری می کند. این داده های ارسال شده از طریق IPsec را امن و خصوصی نگه می دارد.

ـ انتقال:

packet های IPsec رمزگذاری شده با استفاده از یک پروتکل حمل و نقل از طریق یک یا چند شبکه به مقصد خود می روند. در این مرحله، ترافیک IPsec با ترافیک IP معمولی متفاوت است زیرا اغلب از UDP به عنوان پروتکل حمل و نقل خود به جای TCP استفاده می کند. TCP( Transmission Control Protocol) اتصالات اختصاصی را بین دستگاه ها تنظیم می کند و اطمینان می دهد که همه packet ها می رسند. UDP یا User Datagram Protocol این اتصالات اختصاصی را راه اندازی نمی کند. IPsec از UDP استفاده می کند زیرا به بسته های IPsec اجازه می دهد از فایروال ها عبور کنند.

ـ رمزگشایی: در انتهای دیگر ارتباط، packet ها رمزگشایی می‌شوند و برنامه‌ها (مانند مرورگر) اکنون می‌توانند از داده‌های تحویل‌شده استفاده کنند.

چه پروتکل هایی در IPsec استفاده می شود؟

در شبکه، پروتکل یک روش مشخص برای قالب‌بندی داده‌ها است به طوری که هر سیستم شبکه‌ای می‌تواند داده‌ها را تفسیر کند. IPsec یک پروتکل نیست، بلکه مجموعه ای از پروتکل ها است. پروتکل هایی که زیر مجموعه IPsec را تشکیل می دهند:

• Authentication Header یا AH: پروتکل AH تضمین می کند که packet های داده از یک منبع قابل اعتماد هستند و داده ها دستکاری نشده اند، مانند یک مهر و موم ضد دستکاری روی یک محصول مصرفی. این هدرها هیچ رمزگذاری ارائه نمی دهند. آنها به پنهان کردن داده ها از مهاجمان کمک نمی کنند.

• ESP یا Encapsulating Security Protocol: این پروتکل هدر IP و محموله هر packet را رمزگذاری می کند (مگر اینکه از transport mode استفاده شود، در این صورت فقط محموله را رمزگذاری می کند). ESP هدر و یک تریلر خود را به هر packet داده اضافه می کند.

• Security Association یا SA: پروتکل SA به تعدادی از پروتکل های مورد استفاده برای مذاکره کلیدهای رمزگذاری و الگوریتم ها اشاره دارد. یکی از رایج ترین پروتکل های SA، Internet Key Exchange (IKE) است.

در نهایت، در حالی که پروتکل اینترنت (IP) بخشی از مجموعه IPsec نیست، IPsec مستقیماً در بالای IP اجرا می شود.

IPSec tunnel چیست؟

IPSec tunnel یا Internet Protocol Security tunnel مجموعه‌ای از استانداردها و پروتکل‌ها است که در ابتدا توسط گروه Internet Engineering Task Force (IETF) برای پشتیبانی از ارتباطات امن به‌عنوان بسته‌های اطلاعاتی از یک آدرس IP در سراسر مرزهای شبکه و بالعکس، توسعه داده شد. یک tunnel IPSec امکان پیاده‌سازی یک شبکه خصوصی مجازی (VPN) را فراهم می‌کند که یک شرکت ممکن است از آن برای گسترش ایمن دسترسی خود فراتر از شبکه خود به مشتریان، شرکا و تامین‌کنندگان استفاده کند.

IPSec VPN ها ممکن است به صورت زیر طبقه بندی شوند:

• Intranet VPNs: دفتر مرکزی شرکت را با دفاتر در مکان های مختلف متصل می کند.
• Extranet VPNs: شرکت ها را با شرکای تجاری یا تامین کنندگان متصل می کند.
• Remote-Access VPNs: کاربران فردی و از راه دور مانند مدیران یا افرادی که از راه دور کار می کنند را به شبکه شرکت خود متصل می کند.

IPSec tunnel در مقابل normal security tunnel:

انواع مختلفی از پروتکل های VPN برای تونل زدن یا انتقال داده ها از طریق اینترنت وجود دارد. به عنوان مثال، اکثر سایت های تجارت الکترونیک از Secure Sockets Layer (SSL) و Transport Layer Security (TLS) استفاده می کنند. برخی از شبکه ها از Secure Shell (SSH) و برخی دیگر از Layer 2 Tunneling Protocol (L2TP) استفاده می کنند. در مقایسه با انواع مختلف tunnelهای معمولی، IPSec قوی‌ترین امنیت رمزنگاری را فراهم می‌کند.

IPSec tunnel لایه های امنیتی قوی ایجاد می کند تا به طور کامل از داده هایی که از طریق اینترنت یا از طریق شبکه سازمانی منتقل می شود محافظت کند. tunnel IPSec کل بسته داده را چنان به طور کامل رمزگذاری می کند که هیچ نهادی نمی تواند منبع داده، نقطه پایان داده یا نقطه مبدا داده را ببیند. تونل های امنیتی “عادی” به سادگی این نوع رمزگذاری را ندارند.

منبع : IPsec و IPSec tunnel چيست

هر کامپیوتری که به شبکه متصل است یک IP دارد. آدرس IP (پروتکل اینترنت) دستگاه را منحصر به فرد می کند. سرور پروکسی یک کامپیوتر در شبکه است که آدرس IP مخصوص به خود را دارد. اما گاهی اوقات، ما می خواهیم به آن دسته از وب سایت ها یا سرورهایی دسترسی داشته باشیم که محدود هستند و نمی خواهیم هویت خود (آدرس IP) را نشان دهیم. در چنین سناریویی، سرور پروکسی به وجود می آید. ما می توانیم با استفاده از سرور پروکسی به همین نتیجه برسیم. سطوح مختلفی از عملکرد، امنیت و حریم خصوصی را ارائه می دهد که به موارد استفاده، نیازها یا سیاست های شرکت بستگی دارد. در این جا به این می پردازیم که پروکسی سرور چیست، انواع آن، مزایا، نیاز و عملکرد سرورهای پروکسی.

پروکسی سرور کامپیوتری در اینترنت است که درخواست های دریافتی کلاینت (کلاینت) را می پذیرد و آن درخواست ها را به سرور مقصد ارسال می کند. این به عنوان یک دروازه بین کاربر نهایی و اینترنت کار می کند. آدرس IP مخصوص به خود را دارد. سیستم کلاینت و وب سرور را از شبکه جهانی جدا می کند.

به عبارت دیگر، می توان گفت که سرور پروکسی به ما اجازه می دهد تا به هر وب سایتی با آدرس IP متفاوت دسترسی داشته باشیم این سرور نقش واسطه ای بین کاربران و وب سایت ها یا سرورهای هدف دارد. اطلاعات مربوط به درخواست های کاربر را جمع آوری و ارائه می کند. مهمترین نکته در مورد سرور پروکسی این است که ترافیک را رمزگذاری نمی کند.

دو هدف اصلی از پروکسی سرور وجود دارد:

1. سیستم پشت آن ناشناس بماند.
2. تسریع دسترسی به یک سورس از طریق caching (کش کردن).

مکانیزم پروکسی سرور:

شکل زیر مکانیسم سرور پروکسی را نشان می دهد.

سرور پروکسی درخواست کلاینت را می پذیرد و بر اساس شرایط زیر پاسخی را تولید می کند:

1. اگر داده یا صفحه درخواستی قبلاً در حافظه پنهان محلی (local cache) وجود داشته باشد، خود سرور پروکسی بازیابی مورد نیاز را برای کلاینت فراهم می کند.
2. اگر داده یا صفحه درخواستی در کش محلی وجود نداشته باشد، سرور پروکسی آن درخواست را به سرور مقصد ارسال می کند.
3. سرورهای پروکسی پاسخ ها را به کلاینت منتقل می کنند و همچنین به آنها کش می شوند.

بنابراین می توان گفت که سرور پروکسی به عنوان یک کلاینت و همچنین سرور عمل می کند.

انواع پروکسی سرورها:

انواع مختلفی از سرورهای پروکسی موجود است. دو نوع رایج از سرورهای پروکسی، سرورهای پروکسی forward و reverse هستند. سرور پروکسی دیگر ویژگی ها و مزایای خاص خود را دارد.

بیایید هر کدام را با جزئیات بررسی کنیم:

1ـ Open or Forward Proxy Server:

شناخته شده ترین نوع سرور واسطه ای است که کلاینت به آن دسترسی پیدا می کند. یک سرور پروکسی Open یا Forward به آن دسته از واسطه‌هایی اطلاق می‌شود که درخواست‌هایی را از کلاینت‌های وب دریافت می‌کنند و سپس مقصدها را برای جمع‌آوری اطلاعات ذکر شده بررسی می‌کنند. پس از جمع آوری داده ها از سایت ها، داده ها را مستقیماً به کاربران اینترنتی ارسال می کند. فایروال ساخته شده را دور می زند. تصویر زیر پیکربندی پروکسی فوروارد را نشان می دهد.

2ـ Reverse Proxy Server:

یک سرور پراکسی است که در مجاورت چندین سورس داخلی دیگر نصب می شود. یک تراکنش را به گونه ای تایید و پردازش می کند که کلاینت ها مستقیماً با هم ارتباط برقرار نمی کنند. محبوب ترین پروکسی های معکوس Varnish و Squid هستند.

3ـ Split Proxy Server:

به صورت دو برنامه نصب شده بر روی دو کامپیوتر مختلف پیاده سازی می شود.

4ـ Transparent Proxy:

یک سرور پراکسی است که درخواست یا پاسخ را فراتر از آنچه برای احراز هویت و شناسایی پروکسی لازم است تغییر نمی دهد. روی پورت 80 کار میکند.

5ـ Non-Transparent Proxy:

واسطه ای است که واکنش درخواست را تغییر می دهد تا برخی از انواع کمک های اضافی را به کلاینت ارائه دهد. درخواست‌های وب به‌راحتی از سوی واسطه ارسال می‌شود و توجه کمی به کارگر از جایی که شروع کرده‌اند، دارد.

6ـ Hostile Proxy:

برای استراق سمع از جریان داده بین ماشین کلاینت و وب استفاده می شود.

7ـ Intercepting Proxy Server:

سرور پراکسی را با یک دروازه ترکیب می کند. معمولاً در مشاغل برای جلوگیری از اجتناب از سیاست استفاده قابل قبول و سهولت مدیریت استفاده می شود.

8ـ Forced Proxy Server:

ترکیبی از سیاست های رهگیری و غیر رهگیری است.

9ـ Caching Proxy Server:

سرویس دهی به درخواست کلاینت ها با کمک محتویات ذخیره شده از درخواست های قبلی است، بدون اینکه با سرور مشخص شده ارتباط برقرار کند.

10ـ Web Proxy Server:

پروکسی که برای شبکه جهانی وب مورد هدف قرار می گیرد به عنوان سرور پروکسی وب شناخته می شود.

11ـ Anonymous Proxy:

سرور تلاش می کند تا وب گردی را ناشناس کند.

12ـ Socks Proxy:

این یک استاندارد ITEF (گروه وظیفه مهندسی اینترنت) است. این دقیقاً مانند یک سیستم پراکسی است که از برنامه های کاربردی آگاه از پروکسی پشتیبانی می کند. به اجزای شبکه خارجی اجازه نمی دهد اطلاعات کلاینت را که درخواست را ایجاد کرده است جمع آوری کند. از اجزای زیر تشکیل شده است:

ـ یک کتابخانه dient برای SOCK.

ـ یک برنامه dient مانند FTP، telnet یا مرورگر اینترنت.

ـ یک سرور SOCK برای سیستم عامل مشخص شده.

13ـ High Anonymity Proxy:

سرور پروکسی که شامل، نوع سرور پروکسی و آدرس IP کلاینت در سرصفحه درخواست نیست. کلاینت که از پروکسی استفاده می کنند قابل ردیابی نیستند.

14ـ Rotating Proxy:

یک آدرس IP منحصر به فرد را به هر کلاینت متصل به آن اختصاص می دهد. این برای کاربرانی که بسیاری از حذف مداوم وب را انجام می دهند ایده آل است. به ما این امکان را می دهد که دوباره و دوباره همان وب سایت را برگردانیم. بنابراین، استفاده از پراکسی چرخان نیاز به توجه بیشتری دارد.

15ـ SSL Proxy Server:

داده های بین کلاینت و سرور را رمزگشایی می کند. یعنی داده ها در هر دو جهت رمزگذاری شده اند. از آنجایی که پروکسی وجود خود را از کلاینت و سرور پنهان می کند. این برای سازمان هایی مناسب است که حفاظت در برابر تهدیدات را افزایش می دهند. در پروکسی SSL، محتوای رمزگذاری شده در حافظه پنهان (Cache) ذخیره نمی شود.

16ـ Shared Proxy:

یک سرور پراکسی اشتراکی توسط بیش از یک کاربر در یک زمان استفاده می شود. یک آدرس IP در اختیار کلاینت قرار می دهد که می تواند با سایر کلاینت به اشتراک گذاشته شود. همچنین به کاربران این امکان را می دهد که مکانی را از جایی که کاربر می خواهد جستجو کند، انتخاب کنند. برای کاربرانی که نمی خواهند پول زیادی برای اتصال سریع خرج کنند ایده آل است. کم هزینه بودن مزیت آن است. نقطه ضعف آن این است که یک کاربر می تواند به خاطر فعالیت شیطانی شخص دیگری سرزنش شود. به همین دلیل کاربر می تواند از سایت بلاک شود.

17ـ Public Proxy:

یک پروکسی عمومی رایگان در دسترس است. این برای کاربرانی که هزینه برای آنها نگرانی اصلی است، در حالی که امنیت و سرعت نگران کننده نیستند، عالی است. سرعت آن معمولاً کند است. استفاده از یک پروکسی عمومی کاربر را در معرض خطر بالایی قرار می دهد زیرا اطلاعات توسط دیگران در اینترنت قابل دسترسی است.

18ـ Residential Proxy:

یک آدرس IP را به یک دستگاه خاص اختصاص می دهد. تمام درخواست های ارسال شده توسط کلاینت از طریق آن دستگاه ارسال می شود. برای کاربرانی که می‌خواهند تبلیغاتی را که در وب‌سایت‌هایشان نمایش می‌دهند تأیید کنند، ایده‌آل است. با استفاده از Residential Proxy، می توانیم تبلیغات ناخواسته و مشکوک رقبا را مسدود کنیم. در مقایسه با سایر سرورهای پروکسی، این پروکسی قابل اعتمادتر است.

19ـ Distorting Proxy:

با دیگران متفاوت است زیرا خود را به عنوان پروکسی یک وب سایت معرفی می کند اما هویت خود را پنهان می کند. آدرس IP واقعی با ارائه یک آدرس نادرست تغییر می کند. این برای کلاینت که نمی خواهند مکان خود را در طول موج سواری فاش کنند عالی است.

20ـ Data Center Proxy:

نوع خاصی از پروکسی است که به ISP وابسته نیست. توسط شرکت های دیگر از طریق یک مرکز داده ارائه می شود. این سرورها را می توان در مراکز داده فیزیکی پیدا کرد. برای کلاینت که خواهان پاسخ سریع هستند ایده آل است. ناشناس بودن سطح بالایی را ارائه نمی دهد. به همین دلیل، می تواند اطلاعات کلاینت را در معرض خطر بالایی قرار دهد.

21ـ HTTP Proxy:

پروکسی های HTTP آن دسته از سرورهای پروکسی هستند که برای ذخیره فایل های کش وب سایت های مرور شده استفاده می شوند. این باعث صرفه جویی در زمان و افزایش سرعت می شود زیرا فایل های کش در حافظه محلی قرار دارند. اگر کاربر دوباره بخواهد به همان فایل دسترسی پیدا کند، خود پروکسی همان فایل را بدون مرور واقعی صفحات ارائه می دهد.

منبع : پروکسي سرور چيست و چگونه کار مي کند

مک آدرس چیست؟

Media access control (کنترل دسترسی رسانه) به قطعه سخت افزاری اطلاق می شود که نحوه انتقال داده ها به شبکه را کنترل می کند. آدرس MAC آدرس فیزیکی است که به طور منحصر به فرد هر دستگاه را در یک شبکه مشخص شناسایی می کند. در مدل مرجع OSI برای شبکه، MAC یک دستگاه لایه 2 یا لایه پیوند داده است و آدرس MAC یک آدرس لایه 2 است. در عصر کنونی اینترنت، اکثر دستگاه ها به صورت فیزیکی با کابل اترنت یا به صورت بی سیم با Wi-Fi متصل می شوند. هر دو روش از آدرس های MAC برای شناسایی یک دستگاه در شبکه استفاده می کنند.

یک MAC Address از 12 رقم هگزا دسیمال تشکیل شده است که معمولاً به شش جفت که با خط فاصله از هم جدا می شوند، گروه بندی می شوند. آدرس های MAC از 00-00-00-00-00-00 تا FF-FF-FF-FF-FF-FF در دسترس هستند. نیمه اول شماره معمولاً به عنوان شناسه سازنده (OUI یا Organisationally Unique Identifier) استفاده می شود، در حالی که نیمه دوم به عنوان شناسه دستگاه است و مختص NIC هستند و توسط سازنده برای هر کارت NIC استفاده می شود. امروزه تقریباً در تمام دستگاه‌های شبکه سازمانی، اعم از Wi-Fi یا Ethernet، این عدد در طول فرآیند تولید در دستگاه کدگذاری می‌شود. این پیشوندهای MAC توسط کمیته مرجع ثبت IEEE به هر سازمان یا فروشنده اختصاص داده می شود.

چند نمونه از OUI فروشندگان شناخته شده عبارتند از:

CC:46:D6 – Cisco

3C:5A:B4 – Google, Inc.

3C:D9:2B – Hewlett Packard

00:9A:CD – HUAWEI TECHNOLOGIES CO.,LTD

فروشندگان یا سازندگان می توانند از هر ترتیبی برای ارقام خاص NIC استفاده کنند، اما پیشوند باید همان باشد که توسط IEEE ارائه شده است.

هر آدرس MAC برای کارت شبکه نصب شده روی یک دستگاه منحصر به فرد است، اما تعداد بیت های شناسایی دستگاه محدود است، به این معنی که سازندگان از آنها مجددا استفاده می کنند. هر سازنده حدود 1.68 میلیون آدرس در دسترس دارد، بنابراین وقتی دستگاهی را با یک آدرس MAC که به FF-FF-FF ختم می شود رایت می کند، دوباره از 00-00-00 شروع می شود. این رویکرد فرض می‌کند که بعید است دو دستگاه با آدرس یکسان در یک بخش شبکه محلی قرار گیرند.

هیچ دو دستگاهی در یک شبکه محلی نباید آدرس MAC یکسانی داشته باشند. اگر این اتفاق بیفتد، هر دو دستگاه مشکلات ارتباطی خواهند داشت زیرا شبکه محلی در مورد اینکه کدام دستگاه باید بسته را دریافت کند سردرگم می شود. هنگامی که یک سوئیچ برای یافتن گیرنده مورد نظر، بسته ای را به همه پورت ها برودکست می کند، هر دستگاهی که اول پاسخ دهد، جریان بسته ارسالی به آن را دریافت می کند. اگر دستگاه ریستارت شود، از بین برود یا خاموش شود، گره دیگری ممکن است بسته ها را دریافت کند.

برای برقراری ارتباط بین دو دستگاه در شبکه، به دو آدرس نیاز داریم: آدرس IP و آدرس MAC. این دو، به NIC (کارت رابط شبکه) هر دستگاهی که می تواند به اینترنت متصل شود اختصاص داده می شود. از پروتکل ARP نیز برای ارتباط یک آدرس منطقی با یک آدرس فیزیکی یا MAC استفاده می شود.

NIC چیست؟

یک NIC در شبکه یک اتصال کامل و تمام وقت رایانه‌ای به یک شبکه را توسط پیاده‌سازی لایه فیزیکی برای برقراری ارتباط با لایه استاندارد پیوند داده مانند Ethernet یا Wi-Fi را ارائه می‌دهد. هر کارت یک دستگاه را نشان می‌دهد و می‌تواند جریان داده را در شبکه آماده، انتقال و کنترل کند. NIC از مدل OSI برای ارسال سیگنال در لایه فیزیکی، انتقال بسته‌های داده در لایه شبکه و به عنوان رابط در لایه TCP/IP استفاده می‌شود.

کارت شبکه به عنوان واسطه بین کامپیوتر و شبکه داده عمل می‌کند. به عنوان مثال زمانی که کاربر یک صفحه وب را درخواست می‌کند، کامپیوتر درخواست را به کارت شبکه انتقال می‌دهد که آن را به تکانه‌های الکترونیکی تبدیل می‌کند. این تکانه‌ها توسط یک وب سرور در اینترنت دریافت می‌شوند و با ارسال صفحه وب به عنوان سیگنال‌های برقی به کارت شبکه به عنوان پاسخ می‌فرستند. کارت شبکه این سیگنال‌ها را دریافت می‌کند و آنها را به داده‌های قابل نمایش در کامپیوتر ترجمه می‌کند.

چرا باید آدرس MAC در شبکه LAN منحصر به فرد باشد؟

اگر یک شبکه LAN دو یا چند دستگاه با آدرس MAC یکسان دارد، آن شبکه کار نخواهد کرد. فرض کنید سه دستگاه A، B و C از طریق یک سوئیچ شبکه به یک شبکه متصل شده اند. مک آدرس این دستگاه ها به ترتیب 11000ABB28FC، 00000ABB28FC و 00000ABB28FC می باشد. NIC دستگاه های B و C آدرس MAC یکسانی دارند. اگر دستگاه A یک قاب داده را به آدرس 00000ABB28FC بفرستد، سوئیچ نمی تواند این فریم را به مقصد برساند، زیرا دو گیرنده از این قاب داده دارد.

ما می توانیم این مثال را با تصویر زیر درک کنیم:

هر دستگاه چند MAC ADDRESS دارد؟

هر دستگاه‌ می تواند بیش از یک مک آدرس داشته باشد. برای نمونه یک لپ تاپ را در نظر بگیرید. در صورتی که این لپتاپ دارای پورت اترنت و wifi باشد، برای هر یک از این دو اتصال مک آدرس‌های متفاوتی وجود دارد. بلوتوث نیز با مک آدرس خاص خودش کار می‌کند.

تفاوت آدرس MAC و آدرس IP در چیست؟

یک آدرس MAC و یک آدرس IP هر کدام دستگاه های شبکه را شناسایی می کنند، اما این کار را در سطوح مختلف انجام می دهند. تفاوت های بین این دو را بررسی می کنیم و می آموزیم که چرا هر دو ضروری هستند.

هر کامپیوتر یا دستگاهی در اینترنت دارای دو نوع آدرس است: آدرس فیزیکی و آدرس اینترنتی.

ـ آدرس فیزیکی: که به آن کنترل دسترسی رسانه یا آدرس MAC نیز می گویند. دستگاه را به دستگاه های دیگر در همان شبکه محلی شناسایی می کند.

ـ آدرس اینترنتی یا آدرس IP: دستگاه را در سطح جهانی شناسایی می کند. یک بسته شبکه برای رسیدن به مقصد به هر دو آدرس نیاز دارد.

برخی از تفاوت های اصلی بین مک آدرس و آدرس IP عبارتند از:

آدرس MAC آدرس IP

شناسایی محلی شناسایی جهانی

لایه 2 لایه 3

آدرس فیزیکی آدرس منطقی

تعداد بیت ها و تخصیص آدرس و قالب بندی آدرس نیز در این دو متفاوت است.

یک آدرس MAC مسئول شناسایی محلی و یک آدرس IP برای شناسایی جهانی است. این تفاوت اصلی بین آدرس MAC و آدرس IP است و بر تفاوت آنها در تعداد بیت ها، تخصیص آدرس و تعامل تأثیر می گذارد. آدرس MAC فقط در شبکه محلی که یک دستگاه به آن متصل است مهم است و پس از خروج بسته‌ها از آن شبکه استفاده نمی‌شود یا در جریان داده حفظ نمی‌شود.

به عنوان مثال یک مرورگر وب را در نظر بگیرید،این مرورگر داده ها را با استفاده از آدرس IP مقصد به مقصدی در اینترنت هدایت می کند. آن آدرس در بسته های داده ای که پشته نرم افزار شبکه ارسال می کند، درج می شود. افراد به ندرت مستقیماً از شماره آدرس استفاده می کنند، در عوض از نام های DNS استفاده می کنند که برنامه به شماره منطبق ترجمه می کند.

روترهای اینترنت بسته ها را از شبکه مبدأ به شبکه مقصد و سپس به شبکه محلی که دستگاه مقصد به آن متصل است منتقل می کند. آن شبکه محلی آدرس IP را به یک آدرس MAC ترجمه می کند، آدرس MAC را به جریان داده اضافه می کند و داده ها را به دستگاه مناسب ارسال می کند.

تفاوت دیگر بین مک آدرس و آدرس IP نحوه تخصیص آدرس ها است. یک آدرس IP از طریق تنظیمات نرم افزاری به یک دستگاه شبکه متصل می شود و مدیران شبکه می توانند آن را در هر زمانی تغییر دهند.

سوئیچ های شبکه محلی جداول Address Resolution Protocol (ARP) را نگهداری می کنند که آدرس های IP را به آدرس های MAC نگاشت می کند. هنگامی که روتر بسته ای را با مقصد مشخص شده توسط یک آدرس IP به سوییچ می فرستد، از جدول ARP استفاده می کند تا بداند هنگام ارسال داده ها به دستگاه به عنوان فریم های اترنت، کدام آدرس MAC را به بسته متصل کند.

نحوه پیدا کردن آدرس MAC یک دستگاه در ویندوز:

ما به راحتی می توانیم آدرس دستگاه خود را پیدا کرده یا بررسی کنیم. هر دستگاه متصل به شبکه حاوی یک آدرس MAC منحصر به فرد است، اما اگر سیستم شما دارای چندین آداپتور شبکه مانند یک آداپتور اترنت یا آداپتور بی سیم است، هر آداپتور یا NIC آدرس MAC یا آدرس فیزیکی خود را دارد.

مراحل زیر را دنبال کنید تا آدرس های MAC یک دستگاه را پیدا کنید.

1ـ روی Window Start کلیک کنید یا کلید Windows را فشار دهید.

2ـ در کادر جستجوی داده شده، cmd را تایپ کنید تا خط فرمان باز شود.

3ـ کلید Enter را فشار دهید، پنجره خط فرمان مانند تصویر زیر نمایش داده می شود:

4ـ دستور ipconfig/all را تایپ کرده و enter را فشار دهید.

5ـ اطلاعات مختلف را نشان می دهد، به پایین اسکرول کرده و physical address را بیابید. هر آدرس فیزیکی آدرس MAC دستگاه شما است.

همانطور که در تصویر بالا می بینیم، دو آدرس فیزیکی با مقادیر مختلف نشان داده شده است، یکی برای آداپتور اترنت و دیگری برای آداپتور شبکه VMware.

روترهای بی سیم و فیلتر MAC:

در شبکه های بی سیم ، فرایندی به نام فیلتر MAC یک اقدام امنیتی برای جلوگیری از دسترسی ناخواسته شبکه توسط هکرها و مزاحمان است. در فیلتر آدرس MAC، روتر طوری تنظیم شده است که ترافیک را فقط از آدرس های خاص MAC بپذیرد. به این ترتیب رایانه هایی که آدرس های MAC آنها تأیید شده باشد ، قادر به برقراری ارتباط از طریق شبکه خواهند بود حتی اگر از طریق DHCP به آنها IP جدید داده شود.

در همین حال، هکری که یک آدرس IP شبکه را ربوده است مسدود می شود زیرا آدرس MAC آنها در لیست تأیید شده قرار نخواهد گرفت و فیلتر خواهد شد.

منبع : مک آدرس چيست و چه کاربردي دارد

همانطور که می دانید کمپانی سیسکو همواره در حوزه تولید تجهیزات شبکه پیشرو بوده و امروزه محصولات این شرکت در دیتاسنترهای کل دنیا سهم زیادی دارند. تغییراتی هست که شرکت سیسکو در روش فعال‌سازی لایسنس محصولات موجود و جدید خود اجبار کرده است و ما قرار است در این مقاله در رابطه با یکی از این لایسنس ها صحبت کنیم.

لایسنس PAK سیسکو چیست؟

سیسکو سال‌ها جهت فعال‌سازی لایسنس سیستم عامل­‌ها، نرم افزارها و حتی قابلیت‌هایی که روی سخت‌افزارهای شبکه‌ای خود داشت از کلید فعال‌سازی محصول یا Product Activation Keys یا همان PAKها استفاده می­ کرد. این فرآیند به طور کلی دست و پا گیر بود و باعث انجام مراحل بیشتری در طی فرآیند تامین و نصب برای مشتریان می‌شد.

در روش PAK، که از این به بعد در این مقاله به روش کلاسیک لایسنس سیسکو نیز از آن نام خواهیم برد، یک فایل PDF یا یک برگه کاغذی حاوی یک Key که شامل حروف و اعداد بود همانند تصویر زیر، به مشتریان تحویل می­‌گردید و جهت فعال‌سازی فرد تحویل گیرنده PAK می بایست با اطلاعات کاربری خود در سایت سیسکو، بخش فعال‌سازی لایسنس وارد می­‌شد و پس از وارد کردن کلید و شماره سریال تجهیز و نرم‌افزار، فایل لایسنس را دریافت و بر روی تجهیز یا نرم‌افزار فعال می­‌کرد.

در این روش در صورتی که فرد فعال‌کننده لایسنس از آن سازمان می رفت، مشکلات زیادی برای سازمان پیش می‌آمد. سیسکو جهت جلوگیری از این مشکلات، فرآیند­های امنیتی بیشتر مانند شماره PIN را در لایسنس PAK اضافه کرد، اما یک رویکرد جامع‌تر مورد نیاز بود.

معایب لایسنس PAK سیسکو:

ـ لایسنس به یک سازمان مشخص اختصاص پیدا نمی­‌کرد و مبتنی بر تجهیز بود.

ـ لایسنس‌ها قابل انتقال نبودند و اگر یک سازمان تصمیم به فروش تجهیزات قدیمی خود می‌­گرفت، امکان انتقال وجود نداشت.

ـ در سازمان‌های بزرگ معمولا اطلاعات مربوط به PAK برای یک شخص ارسال می‌­شد در حالی که تجهیزات توسط نفر دیگری نصب و راه‌اندازی می‌گردید.

ـ مشخص نبود که کدام اکانت سیسکو برای فعال‌سازی کدام لایسنس استفاده شده است و واقعا چه مقدار از لایسنس‌های تهیه شده فعلی در حال استفاده است.

ـ اگر فرد فعال‌کننده لایسنس از آن سازمان می رفت، مشکلات زیادی برای سازمان پیش می‌آمد.

سیسکو جهت جلوگیری از این مشکلات، فرآیند­های امنیتی بیشتر مانند شماره PIN را در لایسنس PAK اضافه کرد، اما یک رویکرد جامع‌تر مورد نیاز بود.

اسمارت لایسنس سیسکو چیست؟

در سال 2018 سیسکو فرآیند تامین و تدارکات لایسنس خود را با معرفی مدل اسمارت لایسنس سیسکو (Cisco Smart Licensing) بروز رسانی کرد، اما به تازگی با معرفی سری جدید IOS-XE با نام Fuji-16.9 خاصیت Smart License دوباره بر سر زبان‌ها افتاد. و دلیل آن اجباری بودن استفاده از این ویژگی در این سری و سری‌های آتی سیستم عامل‌های XE شرکت سیسکو می‌باشد.

در واقع این ابزار را می‌توان مانند یک سیستم مدیریت کننده لایسنس در IOS-XE دانست که وظیفه آن مدیریت لایسنس‌ها و اعطای سطح دسترسی ویژگی‌های همراه آن لایسنس به دستگاه مورد نظر است. این ویژگی هر لایسنسی را قبل از اعمال شدن در دستگاه پالایش کرده و صحت و سقم آن را با سیسکو چک می‌کند. فقط در صورت سلامت بودن آن از هر نظر، لایسنس را بر روی دستگاه اعمال خواهد کرد.

پس می توان گفت، اسمارت لایسنس سیسکو باعث ساده‌تر شدن فرآیندهای سفارش‌گذاری، استقرار و مدیریت لایسنس‌ها می‌شود. این لایسنس یک مدل منعطف فعال‌سازی لایسنس‌های سیسکو است که فعال‌سازی و مدیریت لایسنس‌ها را در سازمان شما ساده‌تر و ساختارمند‌تر می‌کند.

سه قسمت اصلی اسمارت لایسنس سیسکو (Cisco Smart Licensing) شامل:

ـ اسمارت اکانت سیسکو (Cisco Smart Account)

ـ لایسنس اسمارت سیسکو (Cisco Smart License)

ـ سیستم مدیریت نرم‌افزارهای اسمارت سیسکو (Cisco Smart Software Manager – CSSM)

انواع سیسکو اسمارت لایسنس:

تمامی تجهیزات سیسکو به لایسنس احتیاج دارند و این لایسنس ها در دو نوع ارائه می شوند:

ـ لایسنس اسمارت آنلاین : این لایسنس ها بعد از مدت مشخصی منقضی میشوند مانند: یک ساله ، سه ساله ، پنج ساله و هفت ساله.

ـ لایسنس اسمارت آفلاین: این لایسنس ها بصورت یک کد برروی دستگاه اعمال شده و نیازی به ارتباط دوره ای با سرورهای سیسکو ندارند.

• لایسنس اسمارت PLR: بوسیله این لایسنس تمامی قابلیت های موجود و بصورت فول و دائمی روی دستگاه فعال می شود. این روش فعلا برای کلیه محصولات وجود ندارد و تعدادی از آنها از قبیل سیسکو ISE، سیسکو FMC، سوئیچ های سیسکو سری 9300، سوئیچ های نکسوس سری 9000 سیسکو و برخی محصولات دیگر از این روش پشتیبانی می کنند.
• لایسنس اسمارت SLR: این مدل از که به آنها node-locked license گفته می شود، قابلیت های مشخص موجود برروی دستگاه را فعال می کند.

اسمارت اکانت سیسکو چیست؟

اسمارت اکانت سیسکو جهت سازماندهی دارایی های نرم افزاری شما و به صورت متمرکز مورد استفاده قرار میگیرد و یک راهکار ساده جهت استفاده متمرکز و سازمان یافته جهت مدیریت لایسنسهای سیسکو ارائه می دهد و به مانند یک انبار هوشمند مرکزی جهت دارایی های نرم افزاری می باشد. این اکانت مزایای دیگری از قبیل پر کردن شکاف اطلاعاتی میان واحد تامین و عملیات، استخر (Pool) اتوماتیک و منعطف لایسنس و در دسترس بودن کلیه اطلاعات در یک نمای متمرکز دارد. این اسمارت اکانت ها به دو دسته تقسیم می شوند:

ـ Customer Smart Account:

این اکانت مستقیما توسط مشتری مدیریت می‌گردد و لایسنس‌های مشتری در این اکانت ذخیره می‌شود. این نوع از اکانت در حال حاضر به شرکت های داخل ایران ارائه نمی شود.

ـ Partner Holding Account:

اکانتی است که توزیع‌کنندگان سیسکو می‌توانند لایسنس مشتریان را در آن نگهداری و مدیریت کنند. در شرایط کنونی کشور که بنا به برخی محدودیت سیسکو از ارائه اکانت مشتری بصورت مستقیم خودداری می کند.

پلتفرم مدیریت اسمارت لایسنس CSSM چیست؟

بوسیله این وب سایت مدیران شبکه می توانید تمامی لایسنس های خود را مدیریت کرده و اقداماتی از قبیل ساختن و مدیریت اکانت های مجازی (ترکیب های متفاوت لایسنس ها و محصولات )، انتقال لایسنس ها بین اکانت های مجازی، انتقال، پاک کردن و نمایش محصولات، تهیه گزارش از اکانت های مجازی و مدیریت ایمیل های اطلاع رسانی را براحتی در یک پورتال انجام دهید.

پس جهت مدیریت اسمارت لایسنس‌ها از ابزار Cisco Smart Software Manager – CSSM (به صورت ابری یا On-Prem) استفاده می‌شود و پیش نیاز استفاده از ابزار CSSM داشتن یک اسمارت اکانت سیسکو است.

چهار روش استفاده از Smart Licensing:

1ـ Direct cloud access:

در این روش دستگاه مورد نظر به طور مستقیم به اینترنت را دسترسی دارد و با کلود سیسکو ارتباط برقرار کرده و اطلاعات لایسنس را رد و بدل می کند. این روش نیازمند دسترسی تمامی دستگاه ها از طریق اینترنت دارد که در مواردی از لحاظ امنیتی توصیه نمی شود.

2ـ Proxy through:

در این روش که نسبت به روش بالا امن تر است، ارتباط دستگاه ها با لاینس سرویس سیسکو از طریق یک سرور HTTPs proxy برقرار می شود. این سرور پراکسی می‌تواند Smart Call Home Transport Gateway و یا سروری مثل Apache باشد.

3ـ Cisco Satellite:

شرکت سیسکو نرم‌افزاری رایگان تحت عنوان Cisco Satellite تولید نموده که مبنای آن مدیریت هرچه بهتر پروسه Smart Licensing است. در این صورت دستگاه مورد نظر برای انجام پروسه Smart Licensing با این نرم‌افزار ارتباط برقرار کرده و این نرم‌افزار به طور واسط اطلاعات بین دستگاه و کلود سیسکو را رد و بدل می‌نماید.

4ـ Offline:

همانطور که از اسم این روش پیداست، به صورت آفلاین و بدون نیاز به برقراری ارتباط دستگاه با کلود سیسکو انجام می‌شود. اما برای دسترسی به این روش نیازمند فعال سازی ویژگی SLR یا Specific License Reservation بر روی Smart Account خود هستید.

روش آن ایمیل و درخواست مستقیم از پشتیبانی شرکت سیسکو است که در این پروسه بایستی اولا شما توسط شرکت سیسکو احراز هویت شده و دوما دلیل کافی برای استفاده نکردن از سه روش پیشین در خصوص پیاده‌سازی Smart Licensing داشته باشید که باز هم عملا این روش برای کاربران ایرانی به دلیل وجود احراز هویت توسط شرکت سیسکو غیرقابل استفاده می‌باشد.

نحوه دریافت اسمارت اکانت سیسکو:

برای ساختن اسمارت اکانت سیسکو باید با اکانت شخصی که با ایمیل سازمانی ایجاد شده است وارد سایت سیسکو و مسیر https://id.cisco.com/signin/register شوید و در پایین صفحه گزینه New account را انتخاب کنید.

با توجه به اینکه اسمارت اکانت مربوط به سازمان است، سیسکو در این مورد ممکن است با سازمان یا شرکت ارتباط برقرار کند و اطلاعات بیشتری جهت اطمینان از وجود شرکت یا سازمان درخواست کند. بنابراین ممکن است این فرآیند زمانبر شود. بعد از ایجاد موفقیت آمیز یک اسمارت اکانت سیسکو، شما می توانید به مدیریت و سازماندهی آن اسمارت اکانت بپردازید.

در صورتی که اسمارت اکانت سیسکو سازمان قبلا ایجاد شده باشد، شما پیغام خطا دریافت می­‌کنید. در این حالت شما باید درخواست دسترسی به اسمارت اکانت موجود را از طریق گزینه Request Access to an Existing Smart Account بدهید.

نکته: لازم به ذکر است طی مراحل فوق می بایستی از IP غیر از ایران استفاده کنید؛ چرا که در صورت شناسایی سایت سیسکو به عنوان IP ایرانی دسترسی شما مسدود خواهد شد.

نحوه فعال کردن اسمارت لایسنس ها:

هنگام رجیستر شدن موفق، دستگاه یک تاییدیه دریافت می کند که برروی آن ذخیره و در ارتباطات بعدی با سیسکو استفاده میشود. بصورت دوره هر 30 روز فرآیند Smart Licensing اتفاق افتاده و این گواهی تمدید می گردد. اگر محصول یا پلتفرمی که از اسمارت لایسنس سیسکو استفاده می‌کند در بازه زمانی 30 روزه نتواند با Smart Software Manager شرکت سیسکو ارتباط برقرار کند، اعلام خطری جهت آگاه‌سازی ارسال خواهد شد.

پس از 90 روز در صورت عدم برقراری ارتباط، لایسنس متصل شده به آن پلتفرم یا تجهیز آزاد خواهد شد اما همچنان محصول یا پلتفرم به عملکرد طبیعی خود ادامه می‌دهد. در این زمان محصول یا پلتفرم در وضعیت Authorization Expired قرار دارد. این وضعیت می‌تواند تا زمان باطل شدن گواهی دیجیتال محصول یا پلتفرم ادامه پیدا کند، که در حدود یک سال خواهد بود. پس از این بازه زمانی محصول به حالت Evaluation بازگشته و محدودیت‌های لایسنس‌های Evaluation به آن اعمال خواهد شد.

برای فعالسازی اسمارت لایسنس بر روی روتر و سوئیچ سیسکو می توان از طریق محیط CLI و یا برای تجهیزاتی مانند سیسکو Stealthwatch، نرم افزار امنیتی سیسکو ISE، سیسکو FDM، سرویس مدیریت جامع فایروال سیسکو FMC و سرویس مدیریت جامع تماس ها و ارتباطات سیسکو CUCM می توان از رابط کاربری و گرافیکی آنها استفاده کرد.

مراحل زیر برای فعالسازی هر دستگاه باید به ترتیب انجام شوند:

• مر حله اول: فعالسازی اسمارت لایسنس محصول
• مرحله دوم: اخذ Registration Token ID از پرتال مدیریت اسمارت لایسنس CSSM یا سرور ستلایت CSSM On-Premise
• مرحله سوم: اعمال Registration Token ID بر روی محصول از طریق CLI یا GUI
• مرحله چهارم: محصول از لایسنس اسمارت مدنظر استفاده و گزارش استفاده خود را به
• اسمارت اکانت سیسکو CSSM انتقال میدهد و وضعیت اسمارت لایسنس محصول در حالت
• In-Compliance یا Out-of-Compliance قرار میگیرد.

وضعیت های اسمارت لایسنس محصولات هنگام فعالسازی:

وضعیت هر محصول پس از رجیستر شدن در اسمارت اکانت و اخذ لایسنس اسمارت به یکی از حالت های ذیل تغییر می کند:

• Enabled: فعال است
• Waiting: نمایانگر برقراری ارتباط دستگاه و سیسکو و رجیستر شدن موفق می باشد.
• Authorized: نمایانگر برقراری ارتباط دستگاه و سیسکو و اعمال درخواست برای دریافت لایسنس می باشد.
• Out-Of-Compliance: به معنی نیاز به خرید یک یا چند لایسنس می باشد.
• Eval-Period: به معنی استفاده از لایسنس آزمایشی می باشد و درصورت خریداری نکردن لایسنس منقضی می گردد.
• Grace Period: بیانگر قطع ارتباط با Cisco License Manager ئیباشد.
• Disabled: غیرفعال
• Invalid: بیانگر مغایرت entitlement tag با دیتابیس سیسکو می باشد.

منبع : اسمارت لايسنس سيسکو (Cisco Smart Licensing) چيست

در این مقاله می خواهیم در رابطه با دو سوئیچ شبکه میکروتیک یعنی سری CRS و CSS صحبت کنیم. اگر با محصولات میکروتیک آشنایی دارید حتما نام سوئیچ های CSS و CRS را شنیده اید اما دقیقا نمی دانید علت تفاوت نام آن ها در چیست؟ پس با ما همراه باشید تا در رابطه با تفاوت سوئیچ میکروتیک CRS و CSS بیشتر بدانیم. شرکت میکروتیک ابتدا سوئیچ های CRS را تولید و پس از آن CSS را روانه بازار کرد.

تاریخچه سوئیچ های میکروتیک:

شاید در گذشته بیشتر اسم کمپانی میکروتیک را در رابطه با محصولاتی نظیر روتر و تجهیزات وایرلس بیشتر می شنیدید. اما این روزها این کمپانی با تولید سوئیچ های شبکه متنوعی نیز در بازار رقابت این تجهیزات شبکه قرار گرفته است.

اولین محصولی که توسط این شرکت تولید شد، RB250GS بود. بعدها این شرکت سوئیچ هایی با ظرفیت های بالاتر و تعداد پورت بیشتری را تولید کردند. یکی از این مدل سوئیچ ها سری CRS یا Cloud Router Switch و دیگری CSS یا Cloud Smart Switch می باشد.

تفاوت سوئیچ میکروتیک CRS و CSS:

شاید به ظاهر شما دو سوئیچ شبکه را مشاهده می کنید که عمکرد یکسانی دارند اما سوال این است که سخت افزار کدامیک بهتر است؟

این دو محصول تقریبا از لحاظ سخت افزار، پردازنده و چیپست یکسان هستند. حال وجه تمایز این دو در چیست؟

ـ سوئیچ میکروتیک سری CRS: از لحاظ سیستم عامل CRS یا Cloud Router Switch دارای RouterOS هستند. اگر شما ترجیح می دهید که از اپلیکیشن Winbox برای دسترسی از راه دور روتر استفاده کنید این سوئیچ ها می توانند این کار را انجام دهند.

از طرفی برخی از عملیات موجود در لایه 3 مانند فایروال و QoS می تواند توسط CRS ها صورت گیرد. اما این نکته را در نظر می گیریم که این دستگاه ها روتر نیستند، پس نباید با فرآیندهای مسیریابی اضافه بار ایجاد کنیم. مطمئناً این سوئیچ های شبکه مانند سایر محصولات روتر سخت نخواهد بود زیرا دارای سخت افزاری است که برای استفاده سوئیچ طراحی شده است.

ـ سوئیچ میکروتیک سری CSS:

از لحاظ سیستم عامل CSS یا Cloud Smart Switch از Web Base Operating System یا SWOS استفاده می کند. البته محصولاتی نظیر RB250 و RB260 نیز از SWOS استفاده می کنند.

چندین سری وجود دارد که می‌توان از آنها برای بوت دوگانه استفاده کرد، به این معنی که می‌توانیم از روتر استفاده کنیم یا از SWOS. در حال حاضر سه سری از این سوئیچ ها موجود هستند که شامل CRS326، CRS328 و CRS328 سری 24p می باشند.در محصولاتی که گفته شد می توان دستگاه را دو منظوره استفاده کرد به این معنی که می‌توانیم انتخاب کنیم که می‌خواهیم با روتر بوت شویم یا می‌خواهیم با وب یا SWOS بوت شویم.

اگر در مورد کلاس روتر قابل مدیریت صحبت کنیم معمولاً به دو دسته تقسیم می شود، اولی برای روترهای معمولی قابل مدیریت، دیگری سوئیچ هوشمند وب که کل پیکربندی با پایگاه وب انجام می شود به طوری که نمی توانیم دستورات خط فرمان را در آنجا انجام دهیم.

از لحاظ عملکردی استفاده از CRS به دلیل آنکه ویژگی های روتر را نیز ارائه می دهد بهتر است اما یک مشکل بزرگ و اساسی در این مدل از محصولات میکروتیک وجود دارد و آن این است که این سوئیچ ها خیلی زود از کار می افتند.

نحوه نامگذاری سوئیچ میکروتیک سری CRS:

همانطور که گفته شد CRS مخفف Cloud Router Switch و انواع مختلفی دارند. به مثال زیر توجه کنید:

1ـCRS: اختصار کلمه Cloud Router Switch است و همانطور که گفتیم ابتدای تمام کدها ذکر می‌شود.

2ـ109: عدد 3 نمایانگر سری سوئیچ، عدد دوم و سوم نمایانگر تعداد کل پورت‌های سیمی اینترفیس دستگاه است که در این نمونه دستگاه دارای 9 پورت است.

3ـ8G: تعداد 8 پورت از کل پورت‌های دستگاه گیگ اترنت با سرعت 10/100/1000 هستند.

نمونه های دیگری که می تواند در این جایگاه قرار گیرد:

• n)F): تعداد پورت‌های اترنت 100M
• n)Fi): تعداد پورت‌های اترنت 100M با قابلیت PoE-out injector
• n)Fp): تعداد پورت‌های اترنت 100M با قابلیت PoE-out
• n)Fr): تعداد پورت‌های اترنت 100M با قابلیت (Reverse PoE (PoE-in
• n)G): تعداد پورت گیگابایت اترنت G با سرعت 10/100/1000
• n)P): تعداد پورت گیگابایت اترنت G با قابلیت PoE-out
• n)C): تعداد پورت Combo اترنت 1Gو SFP
• n)S): تعداد پورت SFP برای اتصالات فیبرنوری با سرعت 1.25G
• +n)G): تعداد پورت اترنت با سرعت 2.5G
• +n)P): تعداد پورت اترنت +G با قابلیت PoE-out
• +n)C): تعداد پورت Combo اترنت 10Gو +SFP
• +n)S): تعداد پورت +SFP برای اتصالات فیبرنوری با سرعت 10G
• n)XG): تعداد پورت اترنت 5G و 10G
• n)XP): تعداد پورت اترنت 5G و 10G با قابلیت PoE-out
• n)XC): تعداد پورت Combo از نوع +SFP با سرعت 5G و 10G
• n)XS): تعداد پورت +SFP با سرعت 25G
• +n)Q): تعداد پورت +QSFP با سرعت 40G
• n)XQ): تعداد پورت +QSFP با سرعت 100G

4ـ1S: تعداد 1 پورت از کل پورت‌های دستگاه پورت SFP برای اتصالات فیبرنوری با سرعت 1.25G هستند.

5ـ2HnD: عدد 2 نمایانگر فعالیت در فرکانس 2 گیگاهرتز ،حرف H نمایانگر توان خروجی بالای دستگاه (High)، حرف n نمایانگر پشتیبانی از استاندارد 802.11n و حرف D نمایانگر تعداد 2 خروجی برای اتصال آنتن (dual chain) است.

6ـIN: این دستگاه قابلیت نصب در رک را ندارد و مناسب فضای داخلی طراحی شده است.

نمونه های دیگری که می تواند در این جایگاه قرار گیرد:

• (در حال حاضر استفاده نمی‌شود) : محفظه اصلی
• BU: یک واحد برد بدون محفظه است و برای شرایطی که فقط برد برای جایگزینی با برد موجود قبلی مورد نیاز است
• RM: محفظه دارای قابلیت نصب در رک
• IN: محفظه مناسب فضای داخلی و بدون قابلیت نصب در رک
• EM: حافظه RAM بیشتر
• LM: حافظه RAM کم‌حجم
• BE: مورد نسخه سیاه
• TC: محفظه به شکل برج (عمودی)
• PC: محفظه دارای PassiveCooling است (برای CCR یا همان سوئیچ‌روتر‌ها)
• TC: محفظه به شکل برج (عمودی) برای hEX ، hAP و سایر روترهای خانگی
• OUT – محفظه مناسب برای فضای باز و بیرونی

نحوه نامگذاری سوئیچ میکروتیک سری CSS:

همانطور که گفته شد CSS مخفف Cloud Smart Switch و انواع مختلفی دارند. به مثال زیر توجه کنید:

1ـ CSS: اختصار کلمه Cloud Smart Switch است و ابتدای تمام کدها ذکر می‌شود.

2ـ 3: عدد 3 نمایانگر سری روتر

3ـ 26: عدد دوم و سوم نمایانگر تعداد کل پورت‌های سیمی اینترفیس دستگاه است که در این نمونه دستگاه دارای 26 پورت است.

4ـ 24G: تعداد 24 پورت از کل پورت‌های دستگاه گیگ اترنت با سرعت 10/100/1000 هستند.

نمونه های دیگری که می تواند در این جایگاه قرار گیرد:

• n)F): تعداد پورت‌های اترنت 100M
• n)Fi): تعداد پورت‌های اترنت 100M با قابلیت PoE-out injector
• n)Fp): تعداد پورت‌های اترنت 100M با قابلیت PoE-out
• n)Fr): تعداد پورت‌های اترنت 100M با قابلیت (Reverse PoE (PoE-in
• n)G): تعداد پورت گیگابایت اترنت G با سرعت 10/100/1000
• n)P): تعداد پورت گیگابایت اترنت G با قابلیت PoE-out
• n)C): تعداد پورت Combo اترنت 1Gو SFP
• n)S): تعداد پورت SFP برای اتصالات فیبرنوری با سرعت 1.25G
• +n)G): تعداد پورت اترنت با سرعت 2.5G
• +n)P): تعداد پورت اترنت +G با قابلیت PoE-out
• +n)C): تعداد پورت Combo اترنت 10Gو +SFP
• +n)S): تعداد پورت +SFP برای اتصالات فیبرنوری با سرعت 10G
• n)XG): تعداد پورت اترنت 5G و 10G
• n)XP): تعداد پورت اترنت 5G و 10G با قابلیت PoE-out
• n)XC): تعداد پورت Combo از نوع +SFP با سرعت 5G و 10G
• n)XS): تعداد پورت +SFP با سرعت 25G
• +n)Q): تعداد پورت +QSFP با سرعت 40G
• n)XQ): تعداد پورت +QSFP با سرعت 100G

5ـ+2S: تعداد 2 پورت از کل پورت‌های دستگاه پورت +SFP برای اتصالات فیبرنوری با سرعت 10G هستند.

6ـ RM: این دستگاه قابلیت نصب در رک را دارد.

نمونه های دیگری که می تواند در این جایگاه قرار گیرد:

• (در حال حاضر استفاده نمی‌شود) : محفظه اصلی
• BU: یک واحد برد بدون محفظه است و برای شرایطی که فقط برد برای جایگزینی با برد موجود قبلی مورد نیاز است
• RM: محفظه دارای قابلیت نصب در رک
• IN: محفظه مناسب فضای داخلی و بدون قابلیت نصب در رک
• EM: حافظه RAM بیشتر
• LM: حافظه RAM کم‌حجم
• BE: مورد نسخه سیاه
• TC: محفظه به شکل برج (عمودی)
• PC: محفظه دارای PassiveCooling است (برای CCR یا همان سوئیچ‌روتر‌ها)
• TC: محفظه به شکل برج (عمودی) برای hEX ، hAP و سایر روترهای خانگی
• OUT – محفظه مناسب برای فضای باز و بیرونی

از میان سوئیچ میکروتیک سری CRS و CSS کدامیک را انتخاب کنیم؟

سوئیچ های CSS نسبت به مدل های قبل تغییر زیادی نداشتند پس اگر ما به توابع سوئیچینگ نیاز داریم و به فایروال و QoS نیازی نداریم این محصول می توانید گزینه مناسبی باشد زیرا قیمت مناسبی هم دارد.اما باید پیکربندی CSS برای استفاده از پایگاه وب SWOS را به خاطر بسپارید.

اما اگر واقعاً به عملکرد مسیریابی در دستگاه سوئیچ خود در لایه 3 مانند فایروال QoS و موارد دیگر نیاز داریم، می توانیم از محصولات میکروتیک سری CRS استفاده کنیم.

زیرا سری CRS دارای قابلیت های مسیریابی است.بنابراین ما می توانیم پیکربندی کامل را انجام دهیم. به این معنا که می توانیم از webfig ،winbox، از api و از Command Line و غیره استفاده کنید. دقیقاً مانند زمانی که یک دستگاه روتر معمولی را پیکربندی می کنیم.

پس تا به اینجا متوجه شدیم که اگر به یک دستگاه سوئیچ نیازمندیم از CSS و اگر به قابلیت های روتر نیز نیاز داریم می توانیم از CRS استفاده کنیم. امیدوارم دیگر برای انتخاب میان این دو سوئیچ سردرگم نباشید.

منبع : مقايسه ميان سوئيچ ميکروتيک سري CRS و CSS